Καμιά φορά η ζωή στενεύει τόσο, που δεν σε χωρά κι απλώνεσαι στα όνειρα
Τελευταία μπερδεύω πολύ τα όνειρά μου με τη ζωή,
αφού αυτά όλο γίνονται πιο λογικά και η καθημερινότητα όλο και πιο παράλογη.
Χθεςγια παράδειγμα, καταμεσήμεροκαι εισβάλλει στο καφενείο που συχνάζω μια φίλη χρόνια πεθαμένη.
Με κοίταξε υπεροπτικά κι εγώ αμήχανη ψαχνόμουν κάπου να κρύψω τα σημάδια της φθοράς μου.
Ωστόσο όταν της πρόσφερα τσιγάρο έσπασε:
«φοβάμαι τα βρογχικά μου», είπε ψιθυριστά σχεδόν.
Άρχισα ν’ αμφιβάλλω.
Δεν είχα πάει, θυμάμαι, στην κηδεία.
Ωστόσο τι να ’χε γίνει εκείνο το στεφάνι που είχα παραγγείλει;
Το ίδιο βράδυ στο όνειρό μου πήγα στον ανθοπώλη και του ζήτησα τα λεφτά μου πίσω.
Αυτός με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στο μνήμα της:
«είναι παράλογο να εμπιστεύεστε τόσο τη λογική σας»,είπε μόνο και ντράπηκα τόσο πολύ που ξύπνησα.
Της μάνας μου η φωνή γέμιζε τώρα το δωμάτιο:
«σ’ όλους συμβαίνει, είπε, μην ταράζεσαι.
Καμιά φορά η ζωή στενεύει τόσο,
που δεν σε χωρά κι απλώνεσαι στα όνειρα,
όμως κι αυτά έχουν πληθύνει τόσο
που ξεχειλίζουν απ’ τον ύπνο και περνάν μες τη ζωή σου»
[εις τον πάτον της ΕΙΚΟΝΑΣ του ποιήματος ΓΥΜΝΗ αλήθεια μιας στιγμής μ’ άδοξο ΤΕΛΟΣ: πλύνε βάλε λέξεις, ν’ αποκρυσταλλώσεις όνειρα στο υπερώο το μεταφυσικό:την ΕΙΚΟΝΑ του σημερινού ποιήματος έντυσαν λέξεις από το ποίημα της Αγγελικής Σιδερά ΤΑ ΑΣΑΦΗ ΟΡΙΑ. Διότι «Οι λέξεις μέσα στο Ποίημα, ΕΙΚΟΝΕΣ σκέψεων και συναισθημάτων είναι και οι ΕΙΚΟΝΕΣ που τις έντυσαν, λαβύρινθος επιθυμίας λέξεων για πράγματα που αρχίζουν να συμβαίνουν» [