Τὸ 13ο φεγγάρι θὰ ἦταν πολὺ φωτεινὸ στὰ κεφάλια σας, ἀλλὰ ἐκείνη εἶχε αἷμα καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κολυμπήσει… Το ωραίο ήταν το παράθυρο που έδειχνε ύπουλο φθινόπωρο να λέει θα ανοίξουν τα σχολεία σε λίγο Γαμώτο μου
Η ΜΗΤΕΡΑ μὲ εἶχε κουβαλήσει σὲ αὐτὴν τὴν ἀηδία, ἄδεια παραλία. Χωρὶς παιχνίδια.
Ἔβγαινα καὶ μάζευα φύκια καὶ ψόφια στρείδια.
Τὸ ὡραῖο, ἕνας δράκος κοιμόταν στὴν θάλασσα καὶ τοὺς ἔλεγα συνεχῶς Σσς.
Ἀλλὰ ἐκείνη δὲν μ’ ἄκουγε.
Τῆς ἄρεσες ποὺ ἡλιοκαμένος, μόνο μὲ σόρτς, τῆς μιλοῦσες γλυκά. Ἤσουν μορφωμένος καὶ ἤξερες νὰ περιμένεις.
Ἐγὼ κρυβόμουν πίσω ἀπ’ τὶς γρίλλιες καὶ σᾶς ἄκουγα.
Ὅταν μαγείρευε μιὰ χοντρὴ γυναίκα καὶ ἐπλένε τὰ ροῦχα, κοίταζα τὶς ἱδρωμένες της μασχάλες.
Τὸ 13ο φεγγάρι θὰ ἦταν πολὺ φωτεινὸ στὰ κεφάλια σας, ἀλλὰ ἐκείνη εἶχε αἷμα καὶ δὲν μποροῦσε νὰ κολυμπήσει. Κοιμήθηκε νωρίς.
Καθόσουν στὸν βράχο καὶ ἔπινες. Μύριζες ἐκεῖνο τὸ βράδυ, ὅπως ὁ πατέρας μου, καφενεῖο.
Σὲ πλησίασα, ἔκαιγαν τὰ μάγουλα.
Τί θέλεις, μικρή;
Ἔπεσα στὸ νερὸ μὲ τὰ ροῦχα. Φώναξες, ἀλλὰ ὄχι δυνατά.
Βγῆκα ἀμέσως καὶ ἔβγαλα τὸ βρεγμένο μου φόρεμα. Τὰ μάτια σου γυάλισαν ὅπως ἡ θάλασσα.
Θὰ κρυώσεις.
Σὲ πλησίασα. Ἔτρεμα.
Ἔβγαλες τὰ φύκια ἀπ’ τὸ στῆθος.
Πήγαινε.
Ὄχι.
Ἔλα νὰ σοῦ δείξω τὰ κοχύλια μου, εἶπα.
Πίσω ἀπ’ τὸ σπίτι σὲ μιὰ στοίβα καμένα ἔβγαλα τὸ τενεκεδένιο κουτί.
Εἶναι ὅλα σπασμένα, εἶπες.
Ἀκριβῶς. Αὐτὰ δὲν τὰ θέλει κανείς.
Λαχάνιασες.
Ἀκούμπησα πάνω σου, ὅπως ἐκείνη.
Ἔβαλα τὸ δάχτυλό σου στὸ στόμα μου.
Μετὰ γέμισα ἄμμο. Ἤσουν βαρύς. δὲν μποροῦσα νὰ πάρω ἀνάσα. δάγκωσα τὰ χείλη. Μάτωσα.
Ὄχι, ὄχι, ἔλεγες.
Ἀλλὰ δὲν μποροῦσες νὰ ξεκολλήσεις.
Τόσο μορφωμένος καὶ ἀκόμα δὲν εἶχες μάθει.
Κανεὶς δὲν ξεφεύγει ἀπὸ τέτοιο φεγγάρι.
Η ιστορία των απογευμάτων-
Έμενες στον 6ο κι εγώ στον 4ο.
Έλεγαν πως ήμουν παράξενο παιδί αλλά εγώ δεν.
Ήμουν όπως.
Το μόνο που έκανα κρατούσα σημειώσεις σε ένα ημερολόγιο που έλεγαν άνθρωποι δύσκολες ιστορίες.
Σε είχα συναντήσει 2-3 φορές μέσα στο ασανσέρ. Μύριζες καπνό καφέ και ξύρισμα.
Σού έφερα το ημερολόγιο
Κύριε, είπα...
είπες άφησέ το,
είπα όχι,
είπες καλά. Και μ' άφησες να σταθώ δίπλα σου στο γραφείο.
Η οθόνη ανοιχτή έδειχνε άλλους κόσμους. Δίπλα σου βιβλία, εικόνες μουσικές ίσως και ταινίες με άλλες ζωές.
Το ωραίο ήταν το παράθυρο που έδειχνε ύπουλο φθινόπωρο να λέει θα ανοίξουν τα σχολεία σε λίγο Γαμώτο μου.
Κοίταζες με προσοχή τα γραπτά μου αλλά εγώ σου άγγιξα το πόδι με το γόνατο, γιατί έτσι έκανε η Μαντόνα στην ταινία.
Άπλωσες το χέρι σου πίσω μου.
Σκέφτηκα ότι αυτή τού έσταζε λιωμένο κερί στην κοιλιά κι εκείνος στέναζε.
Έβαλες τα δάχτυλά σου μέσα, σε εκείνο το σημείο που γράφει Ι love comics.
Πόνεσα αλλά ήταν ωραίο όπως στο κρυφτό που γδέρνεσαι πάνω στον τοίχο.
με τράβηξες με δύναμη αλλά εγώ δεν τραβήχτηκα
κάψιμο τσούξιμο ψίθυρος μημηφοβασαι ωραίοθαείναιμη
φωνή καθησυχαστική έβρεχε τον λαιμό μου
θροΐσματα φερμουάρ πατζούρια σεντόνια
όταν ένιωσα ζεστό πολύ υγρό να κυλάει στα πόδια μου
έλεγα τα λευκά μου σανδάλια πώς θα καθαρίσω να μη με
αλλά
ξέρω ότι
κάθε απόγευμα θα είμαι εκεί
έχω καιρό μέχρι να αρχίσουν τα σχολεία
ξέρεις ότι
δεν θα προλάβεις ποτέ
να μού τα μάθεις όλα
Άννα Αφεντουλίδου, Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Μεσαιωνική και Νεοελληνική Λογοτεχνία, με ειδίκευση στη Γενική Συγκριτική Γραμματολογία, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί, σε επίπεδο μεταπτυχιακών σπουδών, με την ποίηση του Α. Εμπειρίκου και με τη σύγχρονη κυπριακή λογοτεχνία Έχει εκδώσει μια ποιητική συλλογή με τίτλο Ελλείπον Σημείο, η οποία συμπεριελήφθη στη μικρή λίστα υποψήφιων βιβλίων πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα, για τα Λογοτεχνικά Βραβεία 2010 του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ. Το διήγημά της Μύθου Εγκώμιον επιλέχθη για την ανθολογία διηγήματος Θεσσαλονίκη 2012 από τις εκδόσεις Ιανός. Κείμενά της έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες, περιοδικά και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες.
**