Τα ανδρικά χέρια που τρύπωναν κάθε τόσο κάτω από τη σπουδαγμένη της φούστα, αφήνοντας δαχτυλιές πάνω στην αξιοπρέπεια της, δεν της είχαν υποσχεθεί ποτέ τσιγάρα, χαρτάκια, προφυλακτικά, καραμέλες ή μία Ελευθεροτυπία, παρά να βγάζουν λαγούς από καπέλα, πασπατεύοντας όλη της την αλήθεια ελεύθερα, χωρίς καμιά (ούτε καν για τους τύπους) υπομονή, αφήνοντα γρήγορα τη φούστα της στο πάτωμα, αδιάβαστη
Το Περίπτερο(μια ιστορία από το βιβλίο Γαμ. υθιστορήματα του ενός λεπτού της Κατερίνας Έσσλιν)
Πάνω που είχα ανεβάσει τα μάλλινα δάκρυα στο πατάρι, άρχισε πάλι να ψιχαλίζει τ' όνομά σου. Το μισό αλφάβητο πλημμυρίσαμε.Έχει γεμίσει το υπόγειο με ωμέγα, θα πνιγούμε χωρίς άλφα. Με είδες κι εσύ στο όνειρό μου χτες; Βάλε επιτέλους ένα ζακετάκι στον έρωτα σου είπα. Κάνει ρεύμα -δεν ακούς που φταρνίζεται; Μετά άρχισα να τσακώνομαι με τη μοναξιά σου. Λουζόταν με μπετόν η χαζή. Δεν καταλαβαίνω, είπα. Θες να γιατρέψεις τα δάχτυλά σου πάνω στο δέρμα μου; Οι ανοργάνωτοι εμπρησμοί σου στο σώμα μου έχουν αρχίσει να λήγουν. (Την πυρκαγιά δηλαδή εσύ εκεί στο υπόγειο δεν την βλέπεις που καίει συνέχεια; Θα φτάσει στον πρώτο όροφο και θα τη δουν όλοι στο τέλος. Δυο χρόνια έχεις να φωνάξεις την πυροσβεστική) Μόνο να διχάζεις τις τελείες μου ξέρεις -και να μ αφήνεις να ξυπνάω αγκαλιά με το σπασμένο σου ποδηλατάκι (λες κι αν ενηλικιωθούμε θα πεθάνουμε)…. Όποιο σώμα κι αν δοκιμάσω εκτός από το δικό σου, μου πέφτει φαρδύ.
[Κατερίνας Έσσλιν, Ο Πεζός λόγος στην Ποίηση]
[Κατερίνας Έσσλιν, Ο Πεζός λόγος στην Ποίηση]
Τι να της πει δηλαδή; Να της πει περιπτεράς;Κι εκείνο το στον Κολωνό που πρέπει να προσθέσει δίπλα στο περιπτεράς, εκείνο το θεόρατο στον Κολωνό πώς να το ξεστομίσει; Ίσως να της πει δικηγόρος.Ίσως πρέπει να της μιλάει συνέχεια για εκείνη την υπόθεση που τον κρατάει ως αργά στο γραφείο, συχνά μέχρι τις πρωινές ώρες (που οι άνθρωποι στον Κολωνό πάνε στο περίπτερό του και του ζητάνε έναν καπνό και χαρτάκια, ή τσίχλες όχι αυτές τις μπλε, τις πράσινες αν έχετε, ή τι ώρα βγαίνουν οι κυριακάτικες). Αν της πει δικηγόρος, θα πρέπει τα λόγια του να φοράνε καθημερινά γραβάτα –και μάλιστα, μία με μορφωμένες ρίγες. Αν της πει δικηγόρος, θα πρέπει να επινοήσει την κυρία Σιδερίδου που του έχει αναθέσει το διαζύγιό της, ή τον κύριο Αντωνίου που έχει τρεχάματα με το δημόσιο. Η κυρία Σιδερίδου θα πρέπει να τον παίρνει συχνά τηλέφωνο, γιατί θα είναι καλός δικηγόρος κι εκείνη δεν θα μπορεί να κάνει ρούπι χωρίς αυτόν, όλα θα του τα πάρουν του άνδρα της, και το κότερο θα πρέπει να της πει, θα τον τσακίσω αυτόν θα πει, θα του πάρουμε τα παιδιά, διατροφή, το τζιπ. Πολλή φασαρία.
Ίσως να της πει γιατρός.Η μάνα του δεν τον ενθάρρυνε ποτέ να διαβάσει, παρά μόνο τις ετικέτες από τα τσιγάρα, γιατί το περίπτερο του πατέρα σου είναι χρυσωρυχείο, στο καλύτερο μέρος του Κολωνού και τέτοια. Τέτοια του έλεγε. Αν ης πει γιατρός θα πρέπει να της πει μια ειδικότητα που να μην έχει σχέση με γυναίκες –ούτε γυναικολόγος ούτε πλαστικός. Ο ασθενής του ο κ. Αντωνίου, θα πρέπει λογικά να του στείλει κάποια στιγμή στο σπίτι ένα καλάθι με ποτά και μια κάρτα με πολύ συγκινητικά λόγια για να τον ευχαριστήσει που του έσωσε τη ζωή, που μόνο αυτός βρήκε λύση στο χρόνιο πρόβλημά του. Δεν συντρέχει κανένας λόγος να είναι καλός γιατρός. Όμως δεν συντρέχει και κανένας λόγος να της πει ηθοποιός,γιατί, αντίστοιχα, τι ηθοποιός θα ήταν; Κακός; Δεν θα ’παιζε ποτέ και σε κανένα θέατρο; (Ούτε ταξιτζής φυσικά.Πρώτον, τον ενδιέφερε να την εντυπωσιάσει, να της πει κάτι αντάξιό της, κάτι κοινωνικά αστραφτερότερο από τα τσιγάρα, τα χαρτάκια, τις μπλε τσίχλες, κάτι αντάξιο της φούστας της, του πτυχίου της. Δεύτερον, ήταν κακός οδηγός για να είναι ταξιτζής).
Έχω περίπτερο στον Κολωνό, ξεστομίζει.
Του πήρε πέντε χρόνια να σηκώσει το βλέμμα από το πάτωμα.
Τα ανδρικά χέρια που τρύπωναν κάθε τόσο κάτω από τη σπουδαγμένη της φούστα, αφήνοντας δαχτυλιές πάνω στην αξιοπρέπειά της, δεν της είχαν υποσχεθεί ποτέ τσιγάρα, χαρτάκια, προφυλακτικά, καραμέλες ή μία Ελευθεροτυπία, παρά να βγάζουν λαγούς από καπέλα, πασπατεύοντας όλη της την αλήθεια ελεύθερα, χωρίς καμία (ούτε καν για τους τύπους) υπομονή, αφήνοντας γρήγορα τη φούστα της στο πάτωμα αδιάβαστη. Παραήταν προσβάσιμη και προβλέψιμη για ανθρώπους που την ήθελαν «πιο χάρτινη και πιο ξανθιά και πιο γυμνή», μα ταυτόχρονα εντελώς διαβασμένη πλέον μπροστά στους αόρατους μνηστήρες της, ώστε να μην προσμένει πια παλάτια, ντουλάπες, εξοχικά, άσπρους φράχτες, χρυσά ρολόγια ή παιδιά με ξανθά μάτια, μα καπνό και χαρτάκια ίσως ναι.
Άνοιξαν το σπίτι τους μέσα στο περίπτερο,τον περασμένο Μάιο. (Ο καναπές χώρεσε πίσω από τα χαρτομάντιλα. Η κρεβατοκάμαρα βολεύτηκε πίσω απ’ τα σπίρτα. Η τραπεζαρία, κοντά στους αναπτήρες). Παντρεύτηκαν μέσα στο περίπτερο,τον περασμένο Σεπτέμβριο. (Οι διακόσιοι και πλέον καλεσμένοι στριμώχθηκαν για να περάσουν απ’ την πορτούλα, σκύβοντας ένας-ένας). Υποδέχθηκαν το πρώτο τους παιδί φέτος, μέσα στο περίπτερο.Και τα καλοκαίρια, όταν η ζέστη στον Κολωνό κάνει τα πεζοδρόμια να ξεκολλάνε και να αιωρούνται μισό μέτρο από τη Γη, σηκώνουν σαν φούστα τον μεταλλικό σκελετό με τα χέρια τους και πηγαίνουν το περίπτερο εκδρομή. Τι μεγάλη έκπληξη στα μάτια παιδιών και μεγάλων, κάθε καλοκαίρι στη νότια Κρήτη, όταν κοιτούν τη θάλασσα με ανοιχτό το στόμα, μην μπορώντας να πιστέψουν πως κάποιοι άνθρωποι (αφού πρώτα στριμώξουν τον καναπέ τους μέσα σ’ ένα κουτί από καραμέλες) σκίζουν ανέμελα τα δαντελένια κυματάκια, πέρα δώθε, πέρα δώθε, πέρα δώθε, πέρα δώθε, με καραβάκι το πλωτό τους όνειρο, το πλωτό τους περίπτερο, με τα χαρτάκια του και τα σπιρτάκια του και τα βουτύρου του.
Το “Γαμ.” είναι μια λέξη σε εκκρεμότητα. Βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία να συνδιαλλαγεί με το κείμενο και να συμπληρώσει ό,τι λείπει με το μάτι (ή τα υπόλοιπα αισθητήρια). Όμως μη φανταστείς ότι επειδή ο τίτλος είναι μισός κάνει και μισές δουλειές: το βιβλίο έρχεται με «λυσάρι», καθώς εξοπλίζει με ποικίλα συναισθήματα τον αναγνώστη (ώστε, όταν αποφασίσει μόνος του τι θα πει Γαμ., να πέσει μέσα). Αλλά θα σας δώσω και κάποια hints: Γαμ. μπορεί να σημαίνει γαμέτης (αν ο άλλος ασχολείται με τη φυτολογία) ή γάμος (αν κάποιος θέλει να νοικοκυρευτεί) ή να σημαίνει το άλλο, το ξέρετε ποιο, (αν ο άλλος είναι ρομαντικός και θέλει να πάει να “αγαπηθεί”)ή να προέρχεται απλώς από το «και γαμώ».Δεν θα μπορούσε να μη λέγεται Γαμ. αυτό το βιβλίο. Πρώτον, έχει σχέση με όλα τα παραπάνω (διαφόρων ειδών παντρέματα και αναπαραγωγές) και δεύτερον σου δίνει μια συμβουλή: τη στιγμή που πας να πεις «Γαμώτο» να φροντίζεις η λέξη να τρώει μια αόρατη τσεκουριά και να σπάει στη μέση. Πιστεύω πως η ζωή ακόμη κι όταν είναι σκληρή σαν βράχος έχει αμέτρητα ωραία βοτσαλάκια γύρω γύρω. Σιγά μην κάτσουμε να χάνουμε τον χρόνο μας λέγοντας συνέχεια γαμώτο και γαμώτο!
