Η πολύτιμη γλώσσα του κατάφερε να με βγάλει από έναν δια βίου λήθαργο… Δεν μου ζήτησε ποτέ ξανά τίποτα, πάρεξ εκείνο το πρώτο φιλί, που είχε ακούσει πως θα του χάριζε το ταλέντο, που του χρωστούσε η μοίρα
Βαθυπράσινα στοχαστικὰ μάτια, μαῦρα σγουρὰ μαλλιά. Λεπτά, κατάλευκα δάχτυλα. Εἶχε τὴ συνήθεια νὰ τυλίγει ἀργὰ μιὰ μπούκλα στὸ δείχτη του, καθὼς μιλοῦσε, μὲ τὸ βλέμμα χαμένο κάπου μακριά.
Ἕνας ποιητὴς ποὺ ἀναζητοῦσε μίαν ἐπίμονη ἔμπνευση. Σὲ τέτοιους χαλεποὺς καιρούς. Μετὰ ἀπὸ τόσα χρόνια. Ἕνα μικρὸ θαῦμα ζωῆς.
Ἐκεῖνο τὸ βράδυ μ’ ἔπεισε ν’ ἀγγίξω τὰ χείλη του· ὤ, πόσο χρόνια εἶχα νὰ τὸ νιώσω!
Αὐτὸς γεύτηκε τὰ μικρὰ μυστικὰ τῆς τέχνης καὶ τῆς ἀγάπης κι ἐγὼ ἀπέκτησα κάτι, ποὺ ἔχοντας πάρει ἀπόφαση πὼς κανεὶς δὲν θὰ ζητοῦσε, εἶχα πέσει σὲ ἀπόγνωση.
Δὲν μοῦ ζήτησε ποτὲ ξανὰ τίποτα, πάρεξ ἐκεῖνο τὸ πρῶτο φιλί, ποὺ εἶχε ἀκούσει πὼς θὰ τοῦ χάριζε τὸ ταλέντο, ποὺ τοῦ χρωστοῦσε ἡ μοίρα.
Μόνο κάθε δεύτερη μέρα τοῦ ἀλλάζω τώρα νερὸ μὴ χάσει τὸ χρῶμα του. Καὶ ποῦ καὶ ποῦ τοῦ ρίχνω μιὰ μύγα μὴν πέσει σὲ ἀχρηστία ἡ πολύτιμη γλώσσα του.
Πηγή: ΑΝΝΑ ΑΦΕΝΤΟΥΛΙΔΟΥ «Μούσα»: Πρώτη δημοσίευση στις «Ιστορίες Μπονζάι, Η Αισθητική του μικρού», ένα ιστολόγιο για το μικρό διήγημα από το λογοτεχνικό περιοδικό ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ http://bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com/