Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμον αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν από αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθει η Ώρα η πολυύμνητος κι ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθει η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε κι ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια φωνή, με μια φωνή – ΟΚΤΑΝΑ!
Όταν δια της πίστεως και της καλής θελήσεως, αλλά και από επιτακτικήν, αδήριτον ανάγκην δημιουργηθούν αι προϋποθέσεις και εκτελεστούν όχι οικοδομικά ή ορθολογιστικά, μα διαφορετικά τελείως έργα, εις την καρδιά του μέλλοντος, εις την καρδιά των υψηλών οροπεδίων και προπαντός μεσ’ την καρδιά του κάθε ανθρώπου, θα υπάρξει τότε μόνον η Νέα Πόλις και θα ονομασθεί πρωτεύουσα της ηνωμένης, της αρραγούς και αδιαιρέτου Οικουμένης.
Άγνωστον αν η παλαιά, που εκτείνεται προ του ωκεανού στα πόδια του κατακόρυφου βράχου που μοιάζει με το Τζέμπελ-αλ-Ταρέκ, άγνωστον αν θα εγκαταλειφτεί ή αν θα υφίσταται καν στα χρόνια εκείνα, ή αν, απέραντη και κενή, θα διατηρηθεί ως δείγμα μιας ελεεινής, μιας αποφράδος εποχής, ή ως θλιβερόν μουσείον διδακτικόν, πλήρες παραδειγμάτων προς αποφυγήν. Εκείνο που είναι βέβαιον είναι ότι η Νέα Πόλις θα οικοφομηθεί ή μάλλον θα δημιουργηθεί και θα είναι η πρωτεύουσα του Νέου Κόσμου, εις την καρδιάν του μέλλοντος και των ανθρώπων, μετά χρόνια πολλά, οδυνηρά, βλακώδη και ανιαρά, ίσως μετά από μίαν άλωσιν οριστικήν, μετά την μάχην την τρομακτικήν του επερχομένου Αρμαγεδδώνος.
Δεν θα εξετάσω τας λεπτομερείας. Είναι μακράν ακόμη η εποχή, ώστε από τούδε να τους γνωρίζωμεν καταλεπτώς ή «apriori». Αυτό που με ενδιαφέρει απολύτως –και θα έπρεπε να ενδιαφέρει όλους- είναι ότι η Νέα Πόλις θα ολοκληρωθεί, θα γίνει. Όχι βεβαίως από αρχιτέκτονας και πολεοδόμους οιηματίας, που ασφαλώς πιστεύουν, οι καημένοι, ότι μπορούν αυτοί τους βίους των ανθρώπων εκ των προτέρων να ρυθμίζουν και το μέλλον της ανθρωπότητος, με χάρακες, με υποδεκάμετρα, γωνίες και «ταυ», μέσα στα σχέδια της φιλαυτίας των, ναρκισσευόμενοι (μαρξιστικά, φασιστικά, ή αστικά), πνίγοντες και πνιγόμενοι, να κανονίζουν.
Όχι, δεν θα κτισθεί η Νέα Πόλις έτσι, μα θα κτισθεί απ’ όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι, έχοντας εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τα κακάς, βλέποντας το αστράπτον φως της αντισοφιστείας –τουτέστι το φως της άνευ δογμάτων, άνευ ενδυμάτων Αληθείας –παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχες των, με οίστρον καταφάσεως, όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς και δίχως όφεις –μα το Θεό ή τους θεούς- τελείως ελεύθερα ν’ ανθίσουν.
Ναι, ναι (αμήν, αμήν λέγω υμίν), σας λέγω την αλήθειαν. Η Νέα Πόλις θα κτιστεί και δεν θα είναι χθαμαλή σε βαλτοτόπια. Θα οικοδομηθεί στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθεί Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθεί η πόλις αυτή Οκτάνα.
Και τώρα ο καθείς θα διερωτηθεί ευλόγως: «Μα τι θα πει Οκτάνα;»
Δίκαιον το ερώτημα και η απάντησις θα έλθει γρήγορα. Όμως δια να γίνει πλήρως νοητή, ρίξετε πρώτα μέσα σας μια καλή ματιά και ευθύς μετά ρίξετε άλλη μια τριγύρω σας δεξιά και αριστερά, πάνω και κάτω. Έπειτα κλείστε τα μάτια σας για μια στιγμή και ανοίξτε τα αποτόμως, ανοίγοντας διάπλατα και τις ψυχές σας. Η απάντησις θα βρίσκεται μπροστά σας, όχι μονάχα νοητή μα και απτή – σώμα περικαλές και έμψυχον και σφύζον.
«Μα τι θα πει Οκτάνα;» Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πει, φίλοι μου, Οκτάνα:
Και τώρα (αμην, αμήν) λέγω υμίν:
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πει μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει.
Οκτάνα θα πει πυρ, κίνησις, ενέργεια, λόγος σπέρμα.
Οκτάνα θα πει έρως ελεύθερος με όλας τα ηδονάς τους.
Οκτάνα θα πει ανά πάσαν στιγμήν ποίησις, όμως όχι ως μέσον εκφράσεως μόνον, μα ακόμη ως λειτουργία του πνεύματος διηνεκής.
Οκτάνα θα πει η εντελέχεια εκείνη, που αυτό που είναι αδύνατον να γίνει αμέσως το κάνει εν τέλει δυνατόν, ακόμη και την χίμαιραν, ακόμη και την ουτοπίαν, ίσως μια μέρα και την αθανασίαν του σώματος και όχι μονάχα της ψυχής.
Οκτάνα θα πει το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ») εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίνα έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν, εις μίαν μέθεξιν υπερτάτη, που ίσως αυτή να αποτελεί την θείαν Χάριν, το Θαύμα του εντός και εκτός εαυτού, κάθε φορά που εν στάσει συντελείται.
Οκτάνα θα πει η ενόρασις και διαίσθησις εκείνη, που επιτρέπουν σωστά να νιώθεις, να καταλαβαίνεις όλην την αγωνίαν των αλγούντων, τα λόγια τα συμβολικά του Ιησού, όλην την σκέψιν των αθέων, τας αστραπάς των προφητών και όλην τη σημασία των τηλαυγών εκλάμψεων του Ζαρατούστρα.
Οκτάνα θα πει (χωρίς να περιφρονούμε του γήρατος τη σοφία) θα πει πάση θυσία διατήρησις της παιδικής ψυχής εις όλα τα στάδια της ωριμότητος, εις όλας τας εποχάς του βίου, διότι άνευ αυτής και η πιο χρυση νεότης γρήγορα στάχτη γίνεται και φεύγει και μένει στη θέσι της η θλίψις, η άνευ ελπίδων μεταμέλεια και η στυγνή ρυτίς.
Οκτάνα θα πει εν πλήρει αθωότητι Αδάμ, εν πλήρει βεβαιότητι Αδάμ-συν-Ευα.
Οκτάνα θα πει οι άνθρωποι άγγελοι να γίνουν, αλλά άγγελοι με φύλον φανερόν, συγκεκριμένον.
Οκτάνα θα πει επί γης Παράδεισος, επί της γης Εδέμ, χωρίς προπατορικπον αμάρτημα, πέραν πάσης εννοίας κακού, με ελευθέραν εις πάσαν περίπτωσιν παντού και την αιμομιξίαν
Οκτάνα θα πει απόλυτος ενότης πνεύματος και ύλης.
Οκτάνα θα πει διατήρησις επαφής και στα απώτερα σημεία των εξελίξεων με πάσαν πηγήν που όντωςαποτελεί των αρχετύπων της ζωής ιερή μια νερομάνα.
Οκτάνα θα πει παν ό,τι μάχεται τον θάνατον και την ζωήν παντού και πάντοτε διαφεντεύει.
Οκτάνα θα πει αληθινή ελευθερία και όχι εκείνη η φοβερά ειρωνεία, να λέγεται ελευθερία ό,τι χωρεί ή ό,τι εναπομένει στα ελάχιστα περιθώρια που αφήνουν στους ανθρώπους οι απάνθρωποι νόμοι των περιδεών και των τυφλών ή ηλιθίων.
Οκτάνα θα πει, όχι πολιτικής, μια ψυχικής ενότητος Παγκόσμιος Πολιτεία (πιθανως Ομοσπονδία) με ανέπαφες τις πνευματικές και εθνικές ιδιομορφίες εκάστης εθνικής ολότητος, εις μίαν πλήρη και αρραγή αδελφοσύνην εθνών, λαών και ατόμων, με πλήρη σεβασμόν εκάστου, διότι αυτή μόνο εντέλει θα ημπορέσει δια της κατανοήσεως, δια της αγωνιστικής καλής θελήσεως, ουδόλως δε δια της βίας, τας τάξεις και την εκμετάλλευσιν του ανθρώπου από τον άνθρωπον να καταργήσει, να εκκαθαρίσει επιτέλους!
Οκτάνα θα πει παντού και πάντα εν ηδονή ζωή.
Οκτάνα θα πει δικαιοσύνη.
Οκτάνα θα πει αγάπη
Οκτάνα θα πει παντού και πάντα καλοσύνη.
Οκτάνα θα πει η αγαλλίασις εκείνη που φέρνει στα χείλη την ψυχή και εις τα όργανα τα κατάλληλα το σπέρμα.
Οκτάνα, φίλοι μου, θα πει, απόλυτος μη συμμόρφωσις με ό,τι αντιστρατεύεται ή μάχεται ή αναστέλλει την έλευσιν της Οκτάνα.
Οκτάνα θα πει μη συμμετοχή και μη αντίταξι βίας εις την βίαν.
Οκτάνα θα πει ό,τι στους ουρανούς και επί γης ηκούετο κάθε φοράν που ως μέγας μαντατοφόρος, με έντασιν υπερκοσμίου τηλεβόα, ο Άγγελος Κυρίου εβόα.
Ιδού με ολίγα λόγια, αλλά σαφή, ιδού τι θα πει, φίλοι μου, Οκτάνα. Και τώρα θα προσθέσω:
Όσοι από σας πια βαρεθήκατε στον κόσμον αυτόν τον άδικον και τον βλακώδη να άγεσθε και να φέρεσθε από τους ψεύτες, από τους σοφιστάς και λαοπλάνους, όσοι πια βαρεθήκατε οι δεσμοφύλακές σας σαν τόπια ταλαίπωρα να σας εξαποστέλλουν εις τον Καϊάφα και πριν από αυτόν στον Άννα, προσμένοντας να έλθει η Ώρα η πολυύμνητος κι ευλογημένη, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, όσοι την σημερινήν ελεεινήν πραγματικότητα να αλλάξετε ποθείτε, προσμένοντας να έλθει η Ώρα, όσοι πιστοί, όσοι ζεστοί, ελάτε κι ας ανακράξωμεν μαζί (νυν και αεί, νυν και αεί) σαν προσευχή και σαν παιάνα, ας ανακράξωμεν μαζί, με μια φωνή, με μια φωνή – ΟΚΤΑΝΑ!