Το βουνό βγάζει μια κραυγή στα γυμνά λεφτά που κάνουν έρωτα στη γυναίκα που το πρόβλημά της δεν είναι το φύλο αλλά τι κάνεις με το φίλο κι έτσι ιδρύθηκε στις παρυφές του σεξ μια φιλική εταιρεία… Το σούρουπο όταν όλα χαμηλώνουν, οι φωνές, το φως τα στόρια και τα βλέφαρα και τα σπουργίτια, θα έστελνε στο διάβολο ένα μπουκέτο μενεξέδες…
Τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική η θάλασσα που σπαράζει πάνω στα βράχια σαν γυναίκα αλυσοδεμένη στη στεριά. Όμως πρέπει πρώτα να χαράξουμε στην πέτρα ένα χαμόγελο, ν’ ανάψουμε στους στίχους μερικές μεγάλες φωτιές όπως το απαιτούν οι συνήθειες των ναυαγών και η φαντασία των ποιητών. Για του λόγου το αληθές…
Κάποια Γυναίκα (από το βιβλίο ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Θεμέλιο 1982)
Τη γυναίκα αυτή τη συνάντησε για πρώτη φορά στο όνειρο ενός άλλου.Πάλεψε μαζί της μέχρι εσχάτων. Στο γυρισμό ένα απόγευμα απ’ το πεδίο της μάχης είδε πως είχε παλέψει μ’ ένα τέρας ψεύτικο μ’ ένα όραμα. Πήγε σ’ ένα μεγάλο εμπειρικό φιλόσοφο για να ξορκιστεί. Φεύγοντας από το σπίτι του μάγου συνάντησε τον εαυτό του. Ήταν ντυμένος άψογα απαράλλαχτα όπως χτες, με τα ρούχα της δουλειάς: αξίνα στο δεξί του χέρι, φτυάρι στον ώμο και βιβλίο στο αριστερό – δισάκι στη μέση. Προχωρούσε με μάτια ορθάνοιχτα σαν υπνοβάτης προς την υποτιθέμενη υποσυνείδητη ευτυχία του μηδενός που τη γνώριζε από παιδί, στο πρόσωπο μιας μικρής γειτόνισσας του. Το ανάστημά του δεν ξεπερνούσε τους ψηλότερους θάμνους του κήπου του παππού της. Από τότε του γυρεύανε διάφορες αφορμές οι εργένηδες. Τις σημείωνε όλες σ’ ένα σημειωματάριο γιατί είχε υποσχεθεί στον εαυτό του να τους εκδικηθεί μια μέρα όταν θα δημοσιεύονταν τα γεγονότα ή τα λόγια. Τώρα ερχόταν η σειρά του άλλου να κάνει το κομμάτι του. Θα τ’ ανεχόταν ως ένα σημείο. Από κει και πέρα θα πατούσε το φρένο της συνείδησής του ως το πάτο. Δεν θα ’ταν υπεύθυνος για τα κεφάλια που θα ’πεφταν ούτε για τους πανηγυρικούς που θα ’βγαζαν πιστεύοντας κάθε λέξη οι νικητές της ημέρας. Το σούρουπο όταν όλα θα χαμήλωναν, οι φωνές, το φως τα στόρια και τα βλέφαρα και τα σπουργίτια, θα έστελνε στο διάβολο ένα μπουκέτο μενεξέδες, θα έστελνε στο διάβολο τις παρέες, τα χαρτιά και τα συμβεβηκότα της ημέρας. Θα ήταν επιτέλους ελεύθερος από την ύπουλη κηδεμονία της ηθικής πυξίδας. Θα έκανε ό,τι του κατέβαινε. Όταν ξύπνησε μέσα στην πολυθρόνα του παρόντος, του είχε κλέψει το πορτοφόλι του κάποια γυναίκα που τον είχε φιλήσει στο στόμα την ώρα που κοιμόταν.Αργότερα στο καθρέπτη του σπιτιού του είδε τα κοκκινάδια της πάνω στα χείλη του διαπιστώνοντας κι αυτός το αδιαφιλονίκητο του συμβάντος. Δεν είχε φυσικά κανένα λόγο να δώσει σημασία σε υπερφυσικές ερμηνείες όταν όλα θα μπορούσαν να εξηγηθούν μ’ ένα απλό: πώς είπατε παρακαλώ
Ο Φαύνος Κύκνος (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Το τάβλι μιας ξέγνοιαστης ζωής
στα νούφαρα των καφενείων
κεφάλια χτενισμένα από την ίδια σήραγγα
μ’ επιτραπέζια χαρακτηριστικά
μ’ εμπόδια προς το κάθε τι
κυνηγημένος από τα βέλη της αύριο
μάχομαι με δυο ρυτίδες συγχρόνως.
(άλλοτε θα τα λέγαμε πουλιά)
μεσοκαλόκαιρα για το φθινόπωρο
μια τεράστια εσωτερική επεξεργασία
κι ο καθένας υποπτεύεται τον άλλον
πως είναι άνδρας πως είναι γυναίκα
για τη γυναίκα δεν είναι το φύλο
είναι τι κάνεις με το φίλο
κι έτσι ιδρύθηκε στις παρυφές του σεξ
μια φιλική εταιρεία
που θα περιλαμβάνει όλα τα όργανα κρούσεως
και τα πνευστά και τα’ ανόργανα
τα πολλά λόγια μας οδήγησαν
-πού αλλού-
απ’ την άλλη μεριά του τοίχου
γράψιμο μες στο νερό
δεν φταίει ο καλός μας άγγελος
μια ανάποδη προετοιμασία
χωρίς καμιά αισθητική
γυμνά λεφτά κάνουν έρωτα
ξύνω τα νεύρα μου με δενδρολίβανο
Το βουνό βγάζει μια κραυγή που με αγγίζει στο μέτωπο.
Περνάω μια νύχτα δύσκολη χωρίς ρεύμα.
Και τα ελαστικότερα ρήματα σπάνε στον ενικό
η σημασία οραματίζεται χάδια
στα πόδια της προσωπικότητας
στους πρόποδες του γυμνού
και πιο πέρα τ’ αυτί – μ’ ακούς;
Ελατήρια υπάρχουν άφθονα
αλλά πού οδηγούνε
ξετεντώνοντας ένα τόξο από πλοία
σκεπασμένο με νερά
που καθρεπτίζουν θύελλες
έλα τώρα μη χάνεις μια τέτοια ευκαιρία
δεν τέμνομαι πουθενά
άθελά μας θα συναντηθούμε κάποτε
με το να υπάρχεις
Δύσκολο πρόβλημα η αλληλεγγύη.
Ποιος είναι αυτός για τον οποίο μιλάω;
Εδώ η ανάγνωση πέφτει σα χαρτοτράπουλα
χτισμένη πύργος
μερικά αποσιωπητικά
φυτρώνουν φοβισμένα χωρίς επιφάνεια
σε άγονο περιβάλλον
οι έξυπνοι δεν λένε τίποτε εναντίον τους
και τα λόγια πλέουνε έτσι ασυμάζευτα
όπου τα πάνε οι περιστάσεις
εκεί όπου κοιμάται χωρίς ίχνος προτροπής
ένα απλό χαρτονόμισμα.
Για ν’ ακουστεί το βιβλίο σου
πρέπει να ’χει εκτόπισμα και ουρά
ο πρώτος και δεύτερος τόμος των Απάντων
Επίλογος απ’ το αόρατο
μια θηλυκιά συνέχεια υπέροχη γαλάζια
(ας είναι καλά οι παρά φύσιν τάσεις)
κίτρινος πάντα ο ουρανός
θα σε περιτυλίγει.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νάνου Βαλαωρίτη, που αύριο, καβάλα σε μια ωκεανίδα, θα βγούνε ποιήματα έτοιμα στις δενδροφυτεμένες μεριές της οικουμένης. Γιατί, όταν φανεί πια η θάλασσα, τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική, τις νύχτες που το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες]
