Γιορτάζει ποτέ κάτι που είναι διακαώς γιορτή;
Ποιος ξέρει. Η αμφίσημη γιορτή με τα διάσημα δάκρυα: της ερχόμενης λύπης. Κόσμος περιμένει. Από νωρίς, το μετρό βραχνό. Έρωτες πάνω στα σύρματα, πάνω στα καλώδια των τρόλεϊ, πάνω στα ρόλεϊ των μαλλιών. Έρωτες στα χιόνια. Σοκολατάκια από σώματα στη σειρά, δαγκώνεις προσεκτικά. Τα δόντια της καρδιάς. Και οι ανάγκες των ανθοπωλείων. Των ανθρώπων.
Η βροχή πέφτει μακριά από μένα. Από σένα, από το μεταξύ μας διάστημα. Μέχρι χθες έβρισκε πάντα στόχο. Ήξερε και γινόταν μαύρη. Οι λέξεις στάζουν. The song remains the same. Δενείσαιδω, δενείμαι. Ούτε ποτέ. Οι έρευνες συνεχίζονται. Όμως ο βαλές του έρωτα τελειώνει πάντα με το μπαστούνι.
Η βροχή πέφτει μακριά από μένα. Από σένα, από το μεταξύ μας διάστημα. Μέχρι χθες έβρισκε πάντα στόχο. Ήξερε και γινόταν μαύρη. Οι λέξεις στάζουν. The song remains the same. Δενείσαιδω, δενείμαι. Ούτε ποτέ. Οι έρευνες συνεχίζονται. Όμως ο βαλές του έρωτα τελειώνει πάντα με το μπαστούνι.
[ΠΗΓΗ: Σταύρος Σταυρόπουλος, Έρωτας Μπαστούνι]