Κι όποιος βγαίνει τον ρωτάνε μ’ υποψία για το κάθε τι και του βγάζουνε το παντελόνι να δούνε αν κρύβει τίποτα που ν’ απειλεί το Καθεστώς – Ντιγκ ντιγκ Ντιγκαλίγκ Ντιγκ Ντόγκ, μια πράξη φριχτή αποτρόπαια που θα γίνει μια μέρα το διπλό μυστικό των δυο γυναικώνε…
Τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική η θάλασσα που σπαράζει πάνω στα βράχια σαν γυναίκα αλυσοδεμένη στη στεριά. Όμως πρέπει πρώτα να χαράξουμε στην πέτρα ένα χαμόγελο, ν’ ανάψουμε στους στίχους μερικές μεγάλες φωτιές όπως το απαιτούν οι συνήθειες των ναυαγών και η φαντασία των ποιητών. Για του λόγου το αληθές…
Όταν γυρνάω κατάκοπος (από το βιβλίο ΜΕΡΙΚΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, Θεμέλιο 1982)
Δυο γυναίκες με υποδέχονται στην πόρτα αμίλητες.Καμιά απ’ τις δυο δεν θέλει να πει την αλήθεια. Δεν θέλουν να στεναχωρηθώ όταν μάθω τι έχω να πάθω. Εκείνο που κρύβουν επιμελώς η μία από την άλλη είναι ένα μυστικό τόσο περίεργο, τόσο παράλογο και φρικτό που κι αν το πούνε κανείς δεν θα τους έλεγε μπράβο.
Αφού είναι και των δυονών εμπειρία και σχέδιο.
Με υποδέχονται λοιπόν λιγομίλητες με βλέμμα σκληρό
Με βλέμμα αδιάφορο σαν να βρέχει ή να κάνει σεισμό
Με βλέμμα που εισχωρεί μες στη σάρκα μου σαν σπαθί
Με βλέμμα βαθύ σαν πιθάρι του ύπνου σαν πηγάδι κλειστό
Με υποδέχονται και με πάνε στα ενδότερα κατεβαίνοντας σκάλες
Ανεβαίνοντας πατώματα σκύβοντας τα κεφάλια τους
Με πηγαίνουν στους μεγάλους διαδρόμους που τους φωτίζει μια λάμπα
Ως τη μισάνοιχτη πόρτα και με προστάζουν να μπω
Να βγάλω τα ρούχα μου να πέσω μπρούμυτα στο κρεβάτι
Δαγκώνοντας το μαξιλάρι με διατάζουν να κοιμηθώ
Και ξαπλώνονται δίπλα μου και μένουν ακίνητες
Περιμένουν να κουνηθώ περιμένουν αιώνες να κάνω μια κίνηση
Περιμένουν να προδοθώ και να πάω με την μια ή την άλλη –
Κι όποια δει πως η άλλη θα μ’ έχει δικό της θα βγάλει
Ένα μακρύ γυαλιστερό μαχαίρι και θα το μπήξει στην πλάτη μου
Ενόσω θα μ’ αγκαλιάζει η άλλη…
Δυο γυναίκες με υποδέχονται με βλέμμα που δεν διαβάζεται από κανέναν
Κανείς δεν μπορεί να μαντέψει τι σκέφτονται
Ή να πει καθαρά τι σκοπεύουν να κάνουν
Όταν με πάνε αργές γλυκομίλητες
Σ’ ένα δωμάτιο που δεν υπάρχει στον έρημο διάδρομο
Κι αφήνουν την πόρτα μισάνοιχτη για να βλέπουν τι κάνω
Να δουν αν θα μάθω εκείνο που θέλουν να κάνω μαζί μου
Μια πράξη φριχτή αποτρόπαια που θα γίνει
Μια μέρα το διπλό μυστικό των δυο γυναικώννε
Μια πράξη που αν μαθευτεί θα διασπάσει
Το φράγμα του ύπνου αυτών που κοιμούνται
Μακάριοι στις πόλεις στην ύπαιθρο στα βουνά
Που δεν ξέρουν τι γίνεται μέσα τους, έξω τους, γύρω τους, δίπλα τους
Τι γίνεται όταν κάνουν ΕΚΕΙΝΟ που θέλουν δυο άνθρωποι
Σ’ ένα διάδρομο ενός έρημου πύργου ελέγχου
Σ’ ένα έρημο αεροδρόμιο μια έρημης χώρας όπου
Δυο γυναίκες αμίλητες με μαύρο με άσπρο μαγιό… στέκονται και περιμένουν
Να με παραδώσουν στις κατάλληλες αρχές…
Μεσαιωνική Λιτανεία (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Κατάσταση πολιορκίας σημαίνει το μυαλό μου –ντιγκ ντογκ
Κλείνω βιαστικά παράθυρα και πόρτες Ντιγκαλίγκ
Και στους δρόμους όλους μπλόκα –Ντιγκ ντογκ
Κι όποιος μπαίνει τον ελέγχουν αυστηρά - Ντιγκαλίγκ
Και τον φωτογραφίζουνε κρυφά –Ντιγκ Ντογκ
Κι όποιος βγαίνει τον ρωτάνε – Ντιγκ
Μ’ υποψία για το κάθε τι –Ντιγκαλίγκ
Και του βγάζουνε το παντελόνι – Ντιγκ Ντογκ
Να δούνε αν κρύβει τίποτα – Ντιγκαλίγκ
Που ν’ απειλεί το καθεστώς – Ντιγκ ντιγκ Ντιγκαλίγκ ντιγκ Ντογκ
Κατάσταση αντιπολιορκίας (από τη συλλογή ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, Νεφέλη 1984)
Πολιορκούμεθα λοιπόν
Πολιορκούμεθα από ποιον
Από σένα κι από μένα, απ’ τον τάδε, απ’ τον δείνα
Πολιορκούμεθα στενά
Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική
αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,
Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους,
Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά,
Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία,
Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά,
Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες,
Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,
Τα άρθρα για την Εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές,
Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,
Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις
Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,
Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,
την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς
Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους,
Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας, από τον εαυτό μας,
Κι από ό,τι άλλο βάλλει ο νους σας, πολιορκούμεθα στενά.
[επιλογές λέξεων από ποιητικές συλλογές του Νάνου Βαλαωρίτη, που αύριο, καβάλα σε μια ωκεανίδα, θα βγούνε ποιήματα έτοιμα στις δενδροφυτεμένες μεριές της οικουμένης. Γιατί, όταν φανεί πια η θάλασσα, τίποτα δεν μας εμποδίζει να βεβαιωθούμε αν είναι πραγματική, τις νύχτες που το πέλαγος ροχαλίζει σαν άνθρωπος που βλέπει εφιάλτες]