Σιωπηλός στο πληκτρολόγιο, ακούω μουσική, διαβάζω, βλέπω παλιές ασπρόμαυρες ταινίες που αγαπώ, ιαπωνικές, που είναι τόσο ελληνικές, σαν αρχαίες τραγωδίες, ύβρις-κάθαρσις. Καθαρίζω, ταξινομώ, σκέψεις κυρίως, ο κύκλος της ευτυχίας μου, καταστρέφεται όταν αποφασίσω η αφεθώ να παρασυρθώ, από ευγένεια, όταν πρέπει να βγω έξω με άλλους, τότε συμβαίνει κάτι αλλόκοτο. Νομίζω ότι αλλάζω μάτια, γίνομαι τόσο χειρουργικά παρατηρητικός κι απόκοσμος τόσο απαξιωτικός. Μια έπαρση κακή, μια σιωπή επιτιμητική με κυριεύει, σαν κάποιος δαιμονιστής να έχει καταλάβει το σώμα μου και κυρίως το μυαλό μου και τότε, τότε ακριβώς όλα όσα με σιγουριά είχα αποφασίσει, εξαφανίζονται κυρίως εξαφανίζονται τα συναισθήματα. Σιγουρεύομαι πως δεν τα έχω καμιά ανάγκη, δεν μπορώ να αγαπώ σε έναν κόσμο lifestyle, δεν χρειάζεται να ερωτευτώ κάτι χειροπιαστό, γιατί η σύγκρουση θα μας φθείρει, δεν χρειάζεται να προσπαθώ. Σκοντάφτω στην «κατασκευή» του άλλου, στην φιλοδοξία μιας επιβίωσης ανομολόγητης. Όχι. Είναι επικίνδυνη η συνάφεια του κόσμου, γιατί δεν μπορώ να είμαι, αυτό που αγαπώ… Ακίνητος παραμένω, όλοι κινούνται ξύνουν την σκουριά του καλοκαιριού, βάζουν λουλούδια στα μαλλιά και έρωτες στα μάτια κυκλοφορούν. Ακίνητος παραμένω να παρακολουθώ τις μη-ζωες τους, τις ώρες μου γεμίζω, με τραγούδια παλιά κι ένα κομμάτι χαρτί με τηλέφωνα ανάγκης να σκουπίζει τον ιδρώτα της ακίνητης ψυχής μου, της πέτρινης ζωής μου, της σιγουριάς της σιωπής, αυτό είναι η αποσιωπητική ηλικία… [λόγια από την ΑΠΟΣΙΩΠΟΙΗΤΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ του Τέλλου Φίλη που κυκλοφορεί από bibliotheque]
Με καμένα φτερά και χαμένες τις υποσημειώσεις,περιφερόμαστε σε ακτές κι αιγιαλούς σα να 'ναιη τελευταία μας φορά, με αντιηλιακά και μοναξιέςσε συσκευασία ταξιδιού.Κανείς δεν μας ακούει.Διά βοής ξεχωρίζουμε τις ραγισματιές των ποταμών,δι’ ανατάσεως των ματιών αρνιόμαστε τους μέτριουςπου επιμένουν με τα καθρεφτάκια στα χέρια.Το σύμπαν να μας αγνοεί και μεις να μην κοιμόμαστε τις νύχτες.Κάπου από το ανοιχτό πέλαγος έρχεται ένα παλιό τραγούδι,κανείς μας δε θυμάται πια το στιχάκι που του αναλογεί.Σαν κάτι να μας θυμίζει, σαν κόκαλο που ξέμαθε και τρίζειστο μονόζυγο των γυμναστικών επιδείξεων αντοχής και καρτερίας,στο πρόγραμμα αποκατάστασης των τελειωμένων σχέσεων.Άλλοι το προσπερνούν, άλλοι στέκονται και τραγουδούν μέχρι λιποθυμίας.Και κοίτα τι παράξενο, πόση φωτιά μπορεί να μεταφέρει η θάλασσα της μνήμης,όταν έχεις ξεμάθει να θυμάσαι. Όταν φοβάσαι να ψελλίσεις καθαρά,τη μόνη λέξη που μπορεί βεβαίως να σε σώσει. Θα υπάρχουν πάντα μερικοίπου θα μετρούν νικητές και νικημένους την ώρα του λιθοβολισμού ,μέχρι να τους βρει κι αυτούς η πέτρα… μέχρι η φωτιά, από λέξη- κραυγή,γίνει είδηση στο δελτίο των 8. Την ώρα που ένας συνομήλικος θα πέφτειστις ράγες του metro στο σταθμό Ακροπόλεως, φωνάζοντας «Ποιος;»Και μεις θα ανεβάζουμε φωτογραφίες ακρωτηριασμένων παιδιών,σαν ένδειξη ευαισθησίας, κρύβοντας έτσι την πορνογραφική μας διάθεσηγια τη δυστυχία των άλλων.Τον Ιούλιο αποχαιρετάμε και φίλους που φεύγουν απρόοπτα κι άδικα.Ναι, τον Ιούλιο κανείς δεν μας ακούει.
Κι ούτε μια φωτιά ικανή να μας εξαφανίσει έστω.