Το κορμί σου μου ανήκει. Για τους επόμενους μήνες θα υπάρχεις σ'αυτό το σκοτεινό πλατό, συνεργαζόμενη με τον απαγωγέα. Θα φοράς, θα γδύνεσαι, θα καμπυλώνεσαι, θα δίνεσαι, καλλίγραμμη κι εύκαμπτη φιγούρα ταγμένη στις διαταγές του σεναρίου.
![]()
Ο Ρόλος θα μπει στο πετσί σου κι εσύ ας λείπεις. Θα ακούς καμπανάκια συνθημάτων εναλλαγής των σκηνών και θα συγχρονίζεται αβίαστα. Θα τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη στο κρεβάτι όπου θα μετρώ το μπόι σου. Θα κουλουριάζεις τις παλάμες από τις ηλεκτροπληξίες των βρεγμένων υπογείων. Θα κουνιέσαι αυτιστικά στην αιώρα των εξελίξεων. Θα βιάζεις, όταν χρειάζεται, τις Αρχές σου. Θα καπνίσεις βαριά τσιγάρα αναμμένα από στόματα λυσσασμένων κομπάρσων. Θα πιεις σκληρά ποτά σερβιρισμένα σε ποτήρι με χείλη σπασμένα, όπως σπασμένοι είναι οι μονόλογοι που σου γράφω.
Το στόμα σου μου ανήκει. Θα στάζει μέλι, θα φτύνει αίμα, θα ψελλίζει, θα βγάζει τη γλώσσα όταν μία φωνή μέσα σου θα λέει "Φτάνει", θα πίνει λήθη να ξεχνά την άλλη όχθη, θα παίζει με το μυαλό σου και με τις μνήμες, θα εξιστορεί άλλη ζωή απ'αυτή που έζησες, θα καταπίνει λυγμούς, θα δαγκώνει λαμαρίνες, θα σκίζει τα χείλη από μεταδιδόμενο έρπη σκηνοθετημένης αρρώστιας, θα ράβει το ένα χείλος με το άλλο όταν το σκηνικό θα μυρίζει ανάκριση, θα ξεβράζει κινηματογραφικές αλήθειες μπρος στα μάτια των θεατών σου, θα σε εκθέτει, θα σε ενοχοποιεί, θα φιλιέται τρώγοντας τις σάρκες του, θα βήχει θερμοκρασία απομόνωσης, θα ξεχάσει την μητρική του γλώσσα, θα μιλά Σκηνοθετική μου Αδεία.
Η Σκέψη σου σού ανήκει....
Η Σκέψη σου σού ανήκει....
Με τον καιρό θ'αποδείξεις αν αντέχει να διατηρεί επαφή με την πραγματικότητα, υπενθυμίζοντας πως όλα είναι ένα σενάριο παραλογισμού,
ή αν τελικά θα υποκύψει και θα υποδυθεί τον κρυφό Ρόλο που της φυλάω, πίσω από την Σκηνοθετική μου Αδεία, που τυλίγεται πάνω στο Κορμί και μέσα στο Στόμα σου..."
ή αν τελικά θα υποκύψει και θα υποδυθεί τον κρυφό Ρόλο που της φυλάω, πίσω από την Σκηνοθετική μου Αδεία, που τυλίγεται πάνω στο Κορμί και μέσα στο Στόμα σου..."
Κι αν αυτό το "Τίποτε δεν είναι Τυχαίο"είναι μία αυταπάτη που δικαιολογεί το Τίποτε και ακυρώνει το Τυχαίο, προσπαθώντας να ενισχύσει την Αξία κάποιον Επιλογών μας?....Κι αν τελικά όλα ΕΙΝΑΙ Τυχαία, όπως ο χορός της σκόνης σ'έναν δυνατό Άνεμο?....... Χρόνο θαρρώ τον λένε.... Τότε, τί μένει?... Μένει μόνο να πιάσουμε το Χέρι που απλώνεται και ν'απολαύσουμε το Χορό.... όσο κρατήσει..