Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλααφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρονσήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργειαχωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :
«Τι είναι κρυφτό;»
Ο Ενθουσιασμόςάρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαράάρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθειαδεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψίαέβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλίαδεν ήθελε να ρισκάρει.
Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστηπέταξε στους ουρανούς και η Ζήλιακρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβουο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρίαδεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη.
Και έτσι η Γενναιοδωρίακρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμόςαντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν. Το Ψέμαπήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθοςκρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωταςδεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...
1000... μέτρησε η Τρέλακαι άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιάαφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστηπου μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθουςστο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλιαδεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμαπου δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλαέψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα... Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...
«Τι είναι κρυφτό;»
Ο Ενθουσιασμόςάρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαράάρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθειαδεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψίαέβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλίαδεν ήθελε να ρισκάρει.
Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστηπέταξε στους ουρανούς και η Ζήλιακρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβουο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρίαδεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη.
Και έτσι η Γενναιοδωρίακρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμόςαντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν. Το Ψέμαπήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθοςκρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο. Ο Έρωταςδεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...
1000... μέτρησε η Τρέλακαι άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιάαφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά. Μετά βρήκε την Πίστηπου μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθουςστο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλιαδεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμαπου δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί. Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλαέψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα... Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα. Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει...
Πινακωτή-πινακωτή, δες και την άλλη μου πτυχή (ιστορία έρωτος με αμφίσημο συμβολικό τέλος)
Η Μαρία-Όλγα είναι μια γοητευτική γυναίκα. Ειδικά η πλευρά που ονομάζεται Όλγα. Παντρεύτηκε ένα παλληκάρι εύσωμο και γεροδεμένο, λιγάκι άγαρμπο, γεμάτο υψηλά ιδεώδη, τακτοποιημένα σαν δένδρα σε λεωφόρο.
Η πλευρά που πάντρεψε όμως ήταν αυτή που ονομαζόταν Μαρία. Η πλευρά που ονομαζόταν Όλγαέμεινε ανύπαντρη και αργότερα απόκτησε έναν εραστή που τη λάτρευε και στα μάτια την κοιτούσε.
Εκείνη δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι ο σύζυγός της θα εξαγριωνόταν και θα την κατηγορούσε για απιστία. Η Μαρίαήταν πιστή, απολύτως πιστή. Τι δουλειά είχε εκείνος να τα βάζει με την Όλγα; Εκείνη δεν καταλάβαινε γιατί δεν το καταλάβαινε εκείνος. Η Μαρίαεκτελούσε άψογα τα καθήκοντά της, η πλευρά της Όλγαςλάτρευε τον εραστή της.
Έφταιγε εκείνη άραγε για το διπλό της όνομα και για τις συνέπειες που μπορούσε αυτό να προκαλέσει;
Έτσι, όταν ο σύζυγος πήρε το ρεβόλβερ, εκείνη γούρλωσε τα μάτια, όχι από φόβο αλλά από έκπληξη. Δεν μπορούσε να καταλάβει μια τόσο παράλογη κίνηση.
Όμως ο σύζυγος έκανε λάθος και σκότωσε τη Μαρία, δηλαδή την πλευρά της, αντί να σκοτώσει την άλλη. Η Όλγαεξακολούθησε να ζει στην αγκαλιά του εραστή της, και νομίζω ότι συνεχίζει να είναι ευτυχισμένη, πολύ ευτυχισμένη, νιώθει μόνο κάπως αριστερόχειρη.
[ΕΠΙΜΥΘΙΟ: «Τον έρωτα τον έπλασε ο θάνατος από άγρια περιέργεια να εννοήσει τι είναι η ζωή: οπότε τι ελιγμούς να ονειρευτώ για να αποφύγω τους υφάλους; Οι ποιητές μπορούν να γράφουνε διαμάντια ξαπλωμένοι σε μια καρέκλα… Το τι τραυλίζουν στην πραγματική ζωή τους, είναι άλλη ιστορία»