Τι συγκλονιστική, αλήθεια, η ιστορία εκείνου του δεξιοτέχνη βιολιστή που έχασε τα χέρια του σε ατύχημα και του μεταμόσχευσαν τα χέρια ενός νεκρού φονιά! Έκτοτε, η εκτέλεση μουσικών τεμαχίων ήτανε, όντως, ανυπέρβλητη.
[Απομίμηση ζωής ετούτη η ζωή. Σκηνογραφία, Πόρτα ζωγραφισμένη σ’ ένα τυφλό ντουβάρι όπου ΚΑΠΟΙΟΣ εξημέρωσε, κάποτε, μια μοναξιά. Από θηρίο της ερήμου ζώο την έκανε οικόσιτο, κι ήτανε τρυφερή και διακριτική και στην αφή τόσο απαλή, πιο απαλή ακόμα και από γάτα. Τώρα, πώς έγινε και, έτσι ξαφνικά, αυτή η τόσο εξημερωμένη μοναξιά τον κατασπάραξε, κανείς δεν ξέρει!]
Κάποιος παρατάει τα πάντα σύξυλα (από τη συλλογή ΤΟΤΕ ΠΟΥ Η ΣΙΩΠΗ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕ κι άλλα ασήμαντα περιστατικά, Νεφέλη/ βιβλία 2000)
Κάποιος παρατάει τα πάντα σύξυλα και παίρνει, τρέχοντας τους δρόμους, ούτε το σακάκι του δεν πρόλαβε να βάλει, παρά το φοβερό χιονιά.
Επείγον μήνυμα δεν έλαβε κανένα ούτε θυμήθηκε κάποια υπόθεση που δεν σηκώνει αναβολή. Του ήρθε απλώς, μια σκέψη τόσο γρήγορη, τόσο ορμητική κι ανυπόμονη που, αν δεν την ξεπεράσει, αν δεν τρέξει έστω πλάι της, αν μείνει ακόμη και έναν πόντο πίσω της, θα του τρυπήσει το κρανίο.
Ένας πτωχός τω πνεύματι κάθεται, με τις ώρες, κι ατενίζει ένα λευκό, γυμνό ντουβάρι. Πίσω απ’ τη ράχη του, συμβαίνει η ζωή. Δεν την κοιτά. Κάποτε, βλέπει, απλώς, κάποιες σκιές της να προβάλλονται για λίγο, επάνω στη λευκή οθόνη που έχει εμπρός του, όμως, όσο κι αν είναι αρμονικές ή βίαιες οι κινήσεις τους, δεν καταφέρνουν να τον συγκινήσουν, δεν καταφέρνουνε να αποσπάσουνε την προσοχή του απ’ την προσπάθεια, ώρες τώρα, ενός μυρμηγκιού να ανεβάσει ως την κορφή του τοίχου, έναν κόκκο στάρι που όλο του πέφτει και το ξαναστέλνει στην εκκίνηση.
Αν δεν ήτανε φτωχός τω πνεύματι, αν ήξερε το μύθο του Σισύφου, θα ’κανε, μες στη σκέψη του, ποιητικούς συνδυασμούς, θα ’βρισκε δραματικές αντιστοιχίες. Όμως είναι, πράγματι, φτωχός τω πνεύματι και, όταν το μυρμήγκι καταφέρνει, τελικά, να φτάσει στην κορφή του τοίχου, νιώθει, απλώς, μακάριος.
Αυτός δεν ήτανε χασάπης, αυτός ασκούσε αισθητική χειρουργική. Σε χρόνο ελάχιστο και με απόλυτα ελεγχόμενες , κομψές κινήσεις,, μεταμόρφωνε τεράστια πτώματα, αποκρουστικά, σ’ ελκυστικές μπριζόλες και γοητευτικά μπιφτέκια, σε έπειθε, με ελάχιστη προσπάθεια, αλλά με κάμποση, είναι αλήθεια, υπεροψία, ότι ο θάνατος είναι μια άλλη, υπέροχη μορφή ζωής.
Ωστόσο, επειδή όλα εδώ πληρώνονται, και ιδίως η υπεροψία, μια μέρα, σε κατάσταση εξάρσεως, έκοψε το αριστερό του χέρι από τον καρπό, έδρεψε, μ’ άλλα λόγια τον καρπό της έπαρσής του.
Ένας υπάλληλος που μια ζωή αποταμίευε για της ζωής του το ταξίδι σε χώρα ξωτική, φτάνει με καθυστέρηση στο αεροδρόμιο και χάνει το αεροπλάνο.
Φαντάζεσθε, βεβαίως, τη συντριβή, ωστόσο, που σύντομα αλλάζει σε ξέφρενη χαρά, καθώς το ίδιο βράδυ, ακούει στις ειδήσεις ότι το αεροπλάνο, το δικό του, παραλίγο, αεροπλάνο, συνετρίβη σε ψηλή βουνοκορφή! Τετρακόσιοι οι νεκροί κι αυτός εκεί, ολοζώντανος και, δόξα τω θεω, πάντα υπάλληλος
ΕΝΑΣ ΤΥΡΑΝΝΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΙ ΟΣΑ ΑΥΤΗ ΤΟΥ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, χαρίζει στο χαρτί, άγρια χαράματα, τούτο το γράμμα: «Νύχτα, καλή μου, ξημερώματα σου γράφω αυτό το γράμμα. Με νοσταλγία στο γράφω. Καλά καλά δεν έφυγες και σ’ έχω κιόλας πεθυμήσει. Γύρνα ξανά σε μένα, νύχτα μου, γρήγορα γύρνα! Με πονά το φως με τις βελόνες του! Γύρνα ξανά με τ’ απαλό, μαύρο βελούδο σου, τα μάτια θα μου βγάλει αυτό το φως με τις βελόνες του, τυφλός θα μείνω δίχως το σκοτάδι σου»