Το πραγματικό επίθετο της Ανθής ήταν Δαρέμα, αλλά όλοι νόμιζαν ότι την έλεγαν Φύτα, λόγω της μεγάλης επιγραφής Άνθη Φυτά πάνω από την πόρτα. Η παρεξήγηση ήταν πάντα στο αίμα της Ανθής Φύτα που τη λέγανε Δαρέμα.
Πάνω που είχα ανεβάσει τα μάλλινα δάκρυα στο πατάρι, άρχισε πάλι να ψιχαλίζει τ' όνομά σου. Το μισό αλφάβητο πλημμυρίσαμε.Έχει γεμίσει το υπόγειο με ωμέγα, θα πνιγούμε χωρίς άλφα. Με είδες κι εσύ στο όνειρό μου χτες; Βάλε επιτέλους ένα ζακετάκι στον έρωτα σου είπα. Κάνει ρεύμα -δεν ακούς που φταρνίζεται; Μετά άρχισα να τσακώνομαι με τη μοναξιά σου. Λουζόταν με μπετόν η χαζή. Δεν καταλαβαίνω, είπα. Θες να γιατρέψεις τα δάχτυλά σου πάνω στο δέρμα μου; Οι ανοργάνωτοι εμπρησμοί σου στο σώμα μου έχουν αρχίσει να λήγουν. (Την πυρκαγιά δηλαδή εσύ εκεί στο υπόγειο δεν την βλέπεις που καίει συνέχεια; Θα φτάσει στον πρώτο όροφο και θα τη δουν όλοι στο τέλος. Δυο χρόνια έχεις να φωνάξεις την πυροσβεστική) Μόνο να διχάζεις τις τελείες μου ξέρεις -και να μ αφήνεις να ξυπνάω αγκαλιά με το σπασμένο σου ποδηλατάκι (λες κι αν ενηλικιωθούμε θα πεθάνουμε)…. Όποιο σώμα κι αν δοκιμάσω εκτός από το δικό σου, μου πέφτει φαρδύ.
[Κατερίνας Έσσλιν, Ο Πεζός λόγος στην Ποίηση]
[Κατερίνας Έσσλιν, Ο Πεζός λόγος στην Ποίηση]
Άνθη Φυτά(μια ιστορία από το βιβλίο Γαμ. υθιστορήματα του ενός λεπτού της Κατερίνας Έσσλιν)
Όλα άρχισαν όταν το ανθοπωλείο που βλέπετε, που μετά έγινε κουρείο, που μετά έγινε καφενείο, που μετά έγινε κρεοπωλείο, ξαναέγινε (καθώς όλα κάνουν κύκλο) ανθοπωλείο – το ανθοπωλείο της Ανθής Δαρέμα, ένα μαγαζί που κάποτε διέσχιζες την πόρτα του, με το ίδιο καμπανάκι, όχι για να αγοράσεις λουλούδια, αλλά για να γίνεις ομορφότερος, να σου πουν τον καφέ, να μαγειρέψεις τη ζωή σου. Η όμορφη Ανθή έφτιαχνε στοργικές ανθοδέσμες, περιποιούνταν τα λουλούδια λες και πρόσεχε μωρά, λες και γεννούσε – και τα λουλούδια, φυσικά, της το ανταπέδιδαν (έτσι πάει), φυτρώνοντας στο χαμόγελό της, στα μαλλιά της, στα χέρια της (ή στα μάγουλα των ανδρών που η Ανθή κοιτούσε με ανθισμένη ανάσα, όταν τους παρέδινε τα νεογνά της). Έμπαινες να πάρεις τα τριαντάφυλλα κι έβγαινες με μια αγκαλιά τραγούδια –έτσι σ’ έκανε να νιώθεις- λες και το ανθοπωλείο ήταν φτιαγμένο από μαγνήτη (λες και, όταν έφευγες, το ’παιρνες μαζί σου, το καρφίτσωνες στο μυαλό σου, στο πέτο σου). Καθόλου τυχαίο που ο Αλέξης μπήκε εδώ να πάρει λουλούδια για τη Δάφνη –καινούργιοι στη γειτονιά ο Αλέξης, η Δάφνη και, σύντομα, η Μυρσίνη.
Τις φέρνω αύριο στο σπίτι της γυναίκας μου, θέλω λουλούδια ακόμη πιο όμορφα απ’ αυτά που της είχα πάει όταν γέννησε. (Ήταν να μην το ακούσει η Ανθή). Ωραία. Θα σου φτιάξω κάτι που δεν έχει ξανασκεφτεί από χέρια (του απαντά με το βλέμμα, πριν βάλει τις νεραγκούλες, τα στάχυα και τους λεμονανθούς να κοιμηθούν μαζί από έρωτα, κι όχι απλώς από πόθο, πάνω σε ροζ τούλια και λευκές κορδέλες). Για την ανθοδέσμη αυτή θα μπορούσε να γραφτούν ποιήματα που θα υμνούν τη ζωή, να ζωγραφιστούν πίνακες που θα υμνεί η ζωή, να γραφτούν παιδικά τραγούδια, κάλαντα, Ευαγγέλια και Βίβλοι. Μας κάνει; Μας πεθαίνει. Χαμόγελο.
Την επόμενη μέρα ο Αλέξης ξυπνάει δέκα λεπτά νωρίτερα για το μαιευτήριο, πατάει με το λάστιχο ένα καρφί – κι αναγκάζεται να πάρει ταξί. Βάζει την ανθοδέσμη στο πίσω κάθισμα (ο ταξιζτής της ρίχνει συνεχώς κλεφτές ματιές, λες κι η ανθοδέσμη φοράει κοντή φούστα). Αν ο Αλέξης είχε φύγει στην ώρα του, δεν θα ξέχναγε την ανθοδέσμη της Ανθής Δαρεμά στο πίσω κάθισμα, ούτε θα κοκορεύονταν τώρα ο ταξιτζής στη μάνα του, τα βλέπεις μάνα, τέτοια ανθοδέσμη μόνο ο γιος σου θα στην έφερνε. Πράγματι. Τέτοια ανθοδέσμη, ούτε στο γάμο της η μάνα του. Πώς μπόρεσε την επομένη να πάρει τα λουλούδια παραμάσχαλα και να τα πάει στον άνδρα της (πέντε χρόνια είχε να πάει να τον βρίσει που την άφησε μόνη, με δακρυσμένο στόμα), ένας θεός ξέρει, από το ανθοπωλείο στο κουρείο, απ’ το κουρείο στο καφενείο, απ’ το καφενείο στο κρεοπωλείο, απ’ το κρεοπωλείο πάλι στο ανθοπωλείο, ένας κύκλος η ζωή, απ’ την πρώτη κατοικία στην τελευταία, το ίδιο καμπανάκι, η ίδια ανθοδέσμη.
Καμία ανθοδέσμη από αυτές που πούλησε μέχρι σήμερα η Ανθή Δαρέμα δεν είχε φτάσει ποτέ στα χέρια του αρχικού αποδέκτη της. Ωστόσο η ζωή συνεχίζεται κανονικά.
Το “Γαμ.” είναι μια λέξη σε εκκρεμότητα. Βάζει τον αναγνώστη στη διαδικασία να συνδιαλλαγεί με το κείμενο και να συμπληρώσει ό,τι λείπει με το μάτι (ή τα υπόλοιπα αισθητήρια). Όμως μη φανταστείς ότι επειδή ο τίτλος είναι μισός κάνει και μισές δουλειές: το βιβλίο έρχεται με «λυσάρι», καθώς εξοπλίζει με ποικίλα συναισθήματα τον αναγνώστη (ώστε, όταν αποφασίσει μόνος του τι θα πει Γαμ., να πέσει μέσα). Αλλά θα σας δώσω και κάποια hints: Γαμ. μπορεί να σημαίνει γαμέτης (αν ο άλλος ασχολείται με τη φυτολογία) ή γάμος (αν κάποιος θέλει να νοικοκυρευτεί) ή να σημαίνει το άλλο, το ξέρετε ποιο, (αν ο άλλος είναι ρομαντικός και θέλει να πάει να “αγαπηθεί”)ή να προέρχεται απλώς από το «και γαμώ».Δεν θα μπορούσε να μη λέγεται Γαμ. αυτό το βιβλίο. Πρώτον, έχει σχέση με όλα τα παραπάνω (διαφόρων ειδών παντρέματα και αναπαραγωγές) και δεύτερον σου δίνει μια συμβουλή: τη στιγμή που πας να πεις «Γαμώτο» να φροντίζεις η λέξη να τρώει μια αόρατη τσεκουριά και να σπάει στη μέση. Πιστεύω πως η ζωή ακόμη κι όταν είναι σκληρή σαν βράχος έχει αμέτρητα ωραία βοτσαλάκια γύρω γύρω. Σιγά μην κάτσουμε να χάνουμε τον χρόνο μας λέγοντας συνέχεια γαμώτο και γαμώτο!