Μια γυναίκα που πήγαινε ν’ ανέβει στο λεωφορείο μόλις είδε τον Ακέφαλο Άνθρωπο να κατεβαίνει πάτησε μια στριγκλιά κι έπεσε ανάσκελα. Η νοσοκόμα, όμως, που ήταν νόστιμη και νέα, πριν προλάβει ν’ ανοίξει το στόμα του, άλλωστε δεν είχε πια στόμα, του το ’κλεισε μ’ ένα φιλί και είπε πως θα τον βοηθούσε η ίδια «να ξαναβρεί το κεφάλι του» και του έδωσε ραντεβού για το ίδιο βράδυ στις οκτώ, να βγούνε μαζί να ψάξουνε, κι έτσι ο κύριος Ταλμούδης έφυγε ικανοποιημένος απ’ την επίσκεψή του στο γιατρό…
Κεφάλαιο πρώτο: Μια γεροντοκόρη που σ’ όλη της τη ζωή ονειρευόταν ν’ αποκεφαλίσει έναν άνδρα
Ένα πρωί, ο κύριος Ταλμούδης - Δαβίδ Ιωακείμογλου Ταλμούδης – ξύπνησε χωρίς κεφάλι.Έσπασε το κεφάλι του να θυμηθεί που είχε αφήσει το κεφάλι του. Στάθηκε αδύνατον. «Θα με αποκεφαλίσανε ενόσω κοιμόμουνα» είπε μέσα του – και σηκώθηκε να πλύνει τα μούτρα του και τα δόντια του. Είχε ξεχάσει πως δεν είχε, ούτε δόντια ούτε πρόσωπο. «Να πάρει η οργή, σκέφτηκε, άτιμο πράμα η συνήθεια». Στη σκάλα επάνω συνάντησε την καμαριέρα, που μόλις τον είδε λιποθύμησε πριν βγάλει άχνα. «Αυτό παραπάει» σκέφτηκε ο Ταλμούδης, «πρέπει κάτι να κάνω» Μα δεν ήξερα τι να κάνει. Στο τέλος σκέφτηκε πως το καλύτερο θάτανε να πάει στο γιατρό, να ζητήσει τη συμβουλή του. Βγήκε, λοιπόν, να πάρει το λεωφορείο να πάει στο γιατρό. Στο λεωφορείο κανένας δεν τόλμησε να πει τίποτα, γιατί όλα νομίσανε ότι είχαν τρελαθεί. Άμα ζήτησε εισιτήριο από τον εισπράκτορα, εκείνος του το έδωσε χωρίς να πάρει λεφτά – από την πολλή ταραχή.
Μια γυναίκα που πήγαινε ν’ ανέβει στο λεωφορείο μόλις τον είδε να κατεβαίνει πάτησε μια στριγκλιά κι έπεσε ανάσκελα.Ήταν μια γεροντοκόρη, που όλη της ζωή όνειρό της ήταν ν’ αποκεφαλίσει έναν άνδρα. Η συγκίνησή της ήταν τόσο μεγάλη που αναγκάστηκαν να της κάνουν αέρα για μιαν ολόκληρη ώρα, ώσπου να συνέλθει.
Κεφάλαιο δεύτερο: Ασφαλώς κάποια γυναικοδουλειά ήταν στη μέση
Εν τω μεταξύ ο κύριος Ταλμούδης, έφτασε στο σπίτι του γιατρού.«Ο γιατρός δεν δέχεται σήμερα», του λέει η νοσοκόμα, και διόλου δεν σάστισε. Ήτανε, βλέπετε, συνηθισμένη από κάτι τέτοια. «Γαμώτο», είπε μέσα του ο κύριος Ταλμούδης, «και τώρα τι θα κάνω;». «Να πάτε μάλλον στο γραφείο απολεσθέντων αντικειμένων, να δηλώσετε πως χάσατε το κεφάλι σας, αν ήρθατε γι’ αυτό ο γιατρός δεν μπορεί να σας κάνει τίποτα. Ασφαλώς κάποια γυναικοδουλειά είναι στη μέση», πρόσθεσε η νοσοκόμα «και σας έκανε να χάσετε το κεφάλι σας». Κατεβαίνοντας τη σκάλα, ο κύριος Ταλμούδης σκέφτηκε, πως η νοσοκόμα ήταν πολύ αυθάδης και αναιδής, ν’ ανακατεύεται στην προσωπική του ζωή, και ξανανέβηκε να της υπενθυμίσει να κοιτάζει άλλη φορά τη δουλειά της. Η νοσοκόμα όμως που ήταν νόστιμη και νέα, πριν προλάβει ν’ ανοίξει το στόμα του, άλλωστε δεν είχε πια στόμα, του το ’κλεισε μ’ ένα φιλί και είπε πως θα τον βοηθούσε η ίδια «να ξαναβρεί το κεφάλι του» και του έδωσε ραντεβού για το ίδιο βράδυ στις οκτώ, να βγούνε μαζί να ψάξουνε, κι έτσι ο κύριος Ταλμούδης έφυγε ικανοποιημένος απ’ την επίσκεψή του στο γιατρό.
Κεφάλαιο τρίτο: Ένα και ένα κάνουν δύο
Ο κύριος Ταλμούδης σιχαινόταν τα υπονοούμενα. Του άρεσε το ένα κι ένα κάνουν δύο.Γι’ αυτό πριν χάσει το κεφάλι του, δεν έκανε παρέα με ύποπτα υποκείμενα που περνάνε ολόκληρη τη μέρα τους στα καφενεία. Αγόρασε μάλιστα και μια εφημερίδα και προσπάθησε να διαβάσει. Αλλά όμως πώς να διαβάσει αφού δεν είχε πια μάτια. Του κάκου προσπαθούσε να στερεώσει τα γυαλιά του στην ανύπαρχτη μύτη του και πάνω στ’ αυτιά του. Αναγκάστηκε τέλος να τα βαστάει στο χέρι του, και γρήγορα άφησε την ανάγνωση για άλλο καιρό. Στο γκαρσόνι, που νόμιζε ότι ονειρευότανε, κι έτριβε τα μάτια του, για να δει αν ήταν ξύπνιος ή κοιμισμένος, παράγγειλε ένα σάντουιτς με ζαμπόνι. Όταν του το έφερε όμως, είδε πως δεν είχε και δόντια για να μασήσει κι αναγκάστηκε να το ρίξει μέσα στο λαιμό του όπως ήταν. Αυτό τον ενοχλούσε πολύ και για ώρααισθανόταν το σάντουιτς στο στομάχι του. Ορκίστηκε να μην ξαναβάλει τίποτα στερεό στο στόμα του πριν βρει το κεφάλι του.
Κεφάλαιο τέταρτο: Φυσικά, ψάχνοντας λιγάκι, βρήκε το κεφάλι του άνδρα της κάτω απ’ το κρεβάτι
Όταν η κυρία Μαργαρίτα το γένος Καστάλη, Ιωακείμογλου Ταλμούδη, γύρισε στο σπίτι από μια επίσκεψη σε μια εξαδέλφη της στην εξοχή, και όταν δεν βρήκε εκεί τον άνδρα της, τον Δαβίδ Ιωακείμογλου-Ταλμούδη, ανησύχησε. «Περίεργο», είπε μέσα της, «κάτι θα συμβαίνει, γιατί δεν βγαίνει ποτέ το πρωί. Ασφαλώς θα ’χει χάσει πάλι το κεφάλι του».
Η πολύπειρη συζυγική ζωή, είχε κάνει τη Μαργαρίτα Ταλμούδη να μαντεύει κάθε κίνηση του άνδρα της, που ο ίδιος αυτός ακόμη δεν την υποπτευότανε. Φυσικά, ψάχνοντας λιγάκι, βρήκε το κεφάλι του κάτω απ’ το κρεβάτι.Το έχωσε σ’ ένα πανέρι και το ’βαλε στο ψυγείο για να μη χαλάσει και περίμενε να γυρίσει ο άνδρας της. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έχανε ο κεφάλι του κι έτσι η κυρία Ταλμούδη άρχισε να πλέκει κάλτσες για το γιο της που βρισκότανε στο στρατό, κείνο τον καιρό, κι έκανε τη στρατιωτική του θητεία.
Κεφάλαιο πέμπτο: Ο Ακέφαλος Άνθρωπος δεν υπάρχει κι όσοι διαδίδουν αυτές τις ανοησίες θα ’χουν προ πολλού χάσει οι ίδιοι τα κεφάλια τους
Ο κύριος Ταλμούδης ήταν πεπεισμένος πως ήταν μεγαλοφυΐα, όπως άλλος είναι μεγαλοβιομήχανος, ή μεγαλοεφοπλιστής.Ήταν βέβαιος ότι οι εφημερίδες σ’ ολόκληρο τον κόσμο το γράφανε και το λέγανε, κι ας μην το πίστευε κανένας, και δημοσιεύανε τη φωτογραφία του. Τώρα μάλιστα που είχε διαβαστεί πως ήταν ο μόνος Ακέφαλος άνθρωπος σ’ ολόκληρη τη γη, τα πράγματα θα πηγαίνανε πολύ καλά. περίμενε με ανυπομονησία την απογευματινή έκδοση της εφημερίδας μη τυχόν και μιλούσαν γι’ αυτόν. «Ο Βραδυνός Αστήρ» δεν έλεγε τίποτα – ούτε «ο Απογευματινός Άνθρωπος», ούτε το «Εσπερινό Φως». Μια μόνο ελπίδα του ’μενε. Το «Τζάκι», που δεν άφηνε να του ξεφύγει ένα τέτοιο «κάζο». Την άνοιξε με τρεμάμενα χέρια και διάβασε: «Φαίνεται ότι κυκλοφορεί πάλι η φήμη ότι ο Ακέφαλος άνθρωπος εμφανίστηκε για δεύτερη φορά εφέτος στην πόλη μας. Αυτοί που διαδίδουν αυτές τις ανοησίες θα ’χουν ασφαλώς χάσει οι ίδιοι τα κεφάλια τους και δεν το είχαν αντιληφθεί. Η κουταμάρα κόβει καθημερινά περισσότερα κεφάλια και η ευπιστία θερίζει τον όχλο με το δρεπάνι του θεριστή. Το επαναλαμβάουμε μια για πάντα. Ο ακέφαλος άνθρωπος δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, ούτε θα υπάρξει ποτέ εκτός αν μερικοί εννοούν πίσω από αυτό το εύσχημο σχήμα φάντασμα τον Καζάν = (το) Τζάκι»
Αντέγραψα την ιστορία ΝΑΝΟΥ ΒΑΛΑΩΡΙΤΗαπό το βιβλίο του Ο ΟΜΙΛΩΝ ΠΙΘΗΚΟΣ ή ΠΑΡΑΜΥΘΟΛΟΓΙΑ (Εκδόσεις Αιγόκερως 1986).