Η προσχώρηση σ’ ένα οποιοδήποτε επαναστατικό κίνημα προϋποθέτει την πίστη ότι έχει πιθανότητες ώστε να γίνει πραγματικότητα. Η άμεση πραγματικότητα της σουρεαλιστικής επανάστασης δεν είναι τόσο η αλλαγή κάποιου πράγματα στη φυσική και φαινομενική τάξη των πραγμάτων όσο η δημιουργία ενός κινήματος στο χώρο του πνεύματος. Η ιδέα μιας κάποιας σουρεαλιστικής επανάστασης σκοπεύει στη βαθιά ουσία και στην περιοχή της σκέψης… Σκοπεύει να δημιουργήσει πριν απ’ όλα ένα νέο είδος σουρεαλιστικής έκλαμψης που θα κάνει κάθε αληθινά πιστό της επανάστασης να σκέφτεται ότι το πνεύμα είναι μια αρχή ουσιαστικά αναλλοίωτη και είναι πραγματικά ικανό ν’ αλλάξει κάπως τα πράγματα [Αντονέν Αρτώ, Η μεγάλη μέρα και η μεγάλη νύχτα]
ΟΝΕΙΡΟ
Κι αμέσως, έφτασα στην αναμενόμενη γαμήλια τελετή. Ήταν ένας γάμος όπου δεν πάντρευαν παρά μονάχα παρθένες, συναντούσες όμως κι αρτίστες και πόρνες. Και για να φτάσεις στην παρθένα, έπρεπε να περάσεις ένα μικρό ποτάμι, ένα ρυάκι τριγυρισμένο από καλαμιές. Τότε οι άνδρες κλείνονταν μαζί με τις παρθένες και με μιας ρίχνονταν πάνω τους.
Μια ανάμεσα στις άλλες η πιο παρθένα είχε ένα καρρό φωτεινό φόρεμα και μαλλιά μπούκλες. Ένας γνωστός ηθοποιός την είχε κατακτήσει. Ήταν κοντούλα κι αρκετά δυνατή. Λυπήθηκα που δε μ’ αγαπούσε.
Η κάμαρα μέσα στην οποία τη βάλανε είχε μια πόρτα που δεν έκλεινε καλά, και μέσα από τη χαραμάδα της πόρτας παρακολούθησα την παράδοσή της. Ήμουνα άλλωστε αρκετά μακριά από την χαραμάδα, αλλά απ’ όλους όσους βρίσκονταν μέσα στην αίθουσα κανένας άλλος εκτός από μένα δεν ήταν απασχολημένος με ό,τι συνέβαινε μέσα στην κάμαρα. Την έβλεπα κιόλας γυμνή και όρθια και απορούσα πώς η αδιαντροπιά της ήταν τυλιγμένη μες τη δροσιά και σ’ ένα είδος ακλόνητης απόφασης. Ένιωθε πολύ γυναίκα αλλά σαν κάτι απολύτως φυσικό και κανονικό αυτήν εδώ τη στιγμή: ήταν μαζί μ’ ένα νεαρό σύζυγο. Κι έτσι την ακολουθήσαμε από πίσω με τη βάρκα.
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΣΑΡΚΑΣ
Συλλογιέμαι τη ζωή. Όλα τα συστήματα που θα μπορέσω να οικοδομήσω δε θ’ αντισταθμίζουν ποτέ τις κραυγές ενός ανθρώπου που πασχίζει να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Οραματίζομαι ένα σύστημα όπου ολόκληρος ο άνθρωπος θα 'χε θέση, ο άνθρωπος με την υλική του σάρκα και τη μεγαλοσύνη του, τη διανοητική προβολή του πνεύματός του.
Πρέπει να συμπεριλάβουμε σ’ αυτά, κατά τη γνώμη μου, πάνω απ’ όλα, τον ακατανόητο μαγνητισμό του ανθρώπου, αυτό. που ελλείψει μιας πιο χτυπητής έκφρασης, είμαι υποχρεωμένος να ονομάσω δύναμη της ζωής.
Αυτές οι απροσδιόριστες δυνάμεις που με πολιορκούν, θα χρειαστεί μια μέρα να τις υποδεχθεί το λογικό μου, θα χρειαστεί να εγκατασταθούν στη θέση της υψηλής σκέψης, αυτές ο δυνάμεις που εξωτερικά έχουν τη μορφή μιας κραυγής. Υπάρχουν κραυγές διανοητικές, κραυγές που προέρχονται από τη λεπτότητα του μυαλού. Είναι αυτό που εγώ ονομάζω Σάρκα. Δε διαχωρίζω τη σκέψη μου απ’ τη ζωή μου. Σε καθεμιά δόνηση της γλώσσας μου αναπλάθω όλους τους δρόμους της σκέψης μέσα στη σάρκα μου.
Θα ’πρεπε να ’χες στερηθεί τη ζωή, τη νευρώδη ακτινοβολία της ύπαρξης, τη συνειδητή πληρότητα του νεύρου για να κατανοήσεις μέχρι ποιου σημείου το Νόημα και η Γνώση κάθε σκέψης είναι κρυμμένα μες στη νευρώδη ζωτικότητα του μυαλού και πόσο λαθεύουν αυτοί που δίνουν βάρος στη Νόηση ή στην απόλυτη Διανοητικότητα. Υπάρχει πέρα από αυτά όλη η πληρότητα του νεύρου. Πληρότητα που συγκρατεί όλη τη συνείδηση, καθώς και τους μυστικούς δρόμους του πνεύματος μέσα στη σάρκα.
Αλλά τι είμαι εγώ ανάμεσα σ’ αυτή τη θεωρία της Σάρκας ή μάλλον της Ύπαρξης; Είμαι ένας άνθρωπος που έχει χάσει τη ζωή του και που ψάχνει μ’ όλα τα μέσα να την ξαναβάλει στη θέση της. Είμαι κατά κάποιον τρόπο ο Διεγέρτης της ίδιας μου της ζωτικότητας: ζωτικότητα που μου είναι πιο πολύτιμη κι απ’ τη συνείδηση, γιατί αυτό που για τους άλλους ανθρώπους δεν είναι παρά το μέσο να είσαι ένας Άνθρωπος είναι για μένα ο απόλυτος Σκοπός.
Κατά τη διάρκεια αυτής της θαμμένης μέσα στα τρίσβαθα της συνείδησής μου αναζήτησης, νόμισα ότι αισθανόμουν εκρήξεις, σα να συγκρούονται μυστικοί λίθοι ή σα να μαρμάρωναν απότομα φωτιές. Φωτιές που θα ’ταν σαν ανεπαίσθητες αλήθειες και σαν από θαύμα ξαναζωντανεμένες.
Όμως πρέπει να περπατάει κανείς με αργά βήματα πάνω στο δρόμο με τις νεκρές πέτρες, ιδίως αυτός που έχει χάσει τη γνώση των λέξεων. Είναι μια γνώση απερίγραπτη που πιάνει φωτιά με αργές εκρήξεις. Κι όποιος την κατέχει δεν την γνωρίζει. Αλλά και οι άγγελοι ακόμα δεν γνωρίζουν, γιατί κάθε αληθινή γνώση είναι σκοτεινή. Το καθαρό πνεύμα ανήκει στην ύλη. Θέλω να πω σε μια ορισμένη στιγμή, καθαρό Πνεύμα.
Αλλά χρειάζεται να εξετάσω αυτό το νόημα της Σάρκας που πρέπει να μου αποφέρει μια μεταφυσική του Όντος, και την οριστική γνώση της Ζωής:
Για μένα όποιος λέει Σάρκα εννοεί πάνω απ’ όλα σύλληψη, ένα δασύ τρίχωμα, μια ξεγυμνωμένη σάρκα μ’ όλη τη διανοητική εμβάθυνση αυτού του θεάματος της καθαρής σάρκας και μ’ όλες τις συνέπειες που επιφέρει στις αισθήσεις, δηλαδή μέσα στο συναίσθημα.
Μα όποιος λέει συναίσθημα εννοεί προαίσθημα, δηλαδή άμεση γνώση, επικοινωνία που επιστρέφει και φωτίζεται από μέσα. Υπάρχει ένα πνεύμα μέσα στη σάρκα, αλλά ένα πνεύμα αιφνιδιαστικό σαν το κεραυνό. Και παρόλα αυτά η δόνηση της σάρκας μετέχει στην υψηλή ουσία της ύπαρξης.
Κι από την άλλη όποιος λέει σάρκα εννοεί ακόμα ευαισθησία. Ευαισθησία, δηλαδή οικείωση, αλλά οικείωση εσώτερη, κρυφή, βαθιά, απόλυτη με τον πόνο του ίδιου μου του εαυτού και κατά συνέπεια γνώση μοναχική και μοναδική αυτού του πόνου.
Προσέλθετε: αφήστε τις σπηλιές της ύπαρξης
Ελάτε. Το πνεύμα πνέει έξω από το πνεύμα. Είναι καιρός να εγκαταλείψετε τα καταλύματά σας. Υποκύψτε στην Παντοδύναμη Σκέψη. Το θαυμαστό βρίσκεται στη ρίζα του πνεύματος. Καταγόμαστε από τα ενδότερα του πνεύματος, απ’ το εσωτερικό του κεφαλιού μας. Ιδέες, λογική, τάξη, Αλήθεια (με κεφαλαίο Α), Λόγο, όλα τα δίνουμε στο μηδέν του θανάτου. Προσοχή στις λογικές δεν ξέρετε μέχρι πού το μίσος για τη λογική μπορεί να μας οδηγήσει. [Αντονέν Αρτώ, Η μεγάλη μέρα και η μεγάλη νύχτα]
Δεν είναι παρά από μια αποπλάνηση της ζωής, από μια αναστολή που επιβλήθηκε στο πνεύμα, που μπορούμε να καθορίσουμε τη ζωή μέσα στην υποτιθέμενα πραγματική της φυσιογνωμία, μα η πραγματικότητα δεν βρίσκεται σ’ αυτό. Γι’ αυτό και μας που σκοπεύουμε μια κάποια αιωνιότητα, υπερπραγματική, εμάς που εδώ και καιρό δε θεωρούμε πια τον εαυτό μας μέσα στο παρόν, εμάς που είμαστε μέσα μας σαν οι πραγματικές μας σκιές, δεν πρέπει να ερχόμαστε να μας ενοχλείτε μες στο πνεύμα.
Όποιος μας κρίνει, δε γεννήθηκε στο πνεύμα, σ’ αυτό το πνεύμα που θέλουμε να ζήσουμε και που για μας είναι έξω από αυτό που εσείς αποκαλείτε πνεύμα. Δεν πρέπει να στρέψουμε πολύ την προσοχή μας πάνω στις αλυσίδες που μας συνδέουν με την απολιθωτική ανοησία του πνεύματος. Πιάσαμε ένα καινούριο θήραμα. Οι ουρανοί απαντούν στην ανόητα παράλογη στάση μας. Αυτή η συνήθεια που έχετε να γυρίζετε την πλάτη στα ερωτήματα, δεν θα εμποδίσει τους ουρανούς ν’ ανοίξουν την καθορισμένη μέρα και μια νέα γλώσσα να εγκατασταθεί ανάμεσα στα ανόητα παζάρια σας, εννοούμε τα ανόητα παζάρια της σκέψης σας.
Υπάρχουν σημάδια μες στη σκέψη. Η στάση μας του παραλογισμού και του θανάτου είναι η καλύτερη στάση δεκτικότητας. Μέσα απ’ τις χαραμάδες μιας πραγματικότητας από δω και πέρα αβίωτης, μιλάει ένας κόσμος ηθελημένα σιβυλλικός.