Παινεμένη θα λέγαμε εκείνη που ’βαλε προσάναμμα το φουστανάκι της και από τα χίλια λόγια της αγάπης έφτασε να συναγάγει ένα μόνο διαρκείας φιλί. Το σπουδαίο όμως είναι να βρεθείς σε μια αγκαλιά που εξακολουθεί να είναι για χατίρι σου αιωνίως είκοσι χρονών (ψα ρεύοντας έρχεται η Θάλασσα κι άλλες Χρυσαλίδες Ρέμβης με εσωτερική εστίαση περί κάλλους λυρικός Οδυσσέα Ελύτη)
1. Απ’ το ελάχιστο φτάνεις πιο εύκολα οπουδήποτε.
Μόνο που ’ναι πιο δύσκολο.
Κι απ’ το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις,
αλλά θέλει να ξέρεις να τ’ αγγίζεις
οπόταν η φύση σου υπακούει.
Κι από τη φύση
αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της.
2. είμαστε το αρνητικό του ονείρου
γι’ αυτό φαινόμαστε μαύροι κι άσπροι
και ζούμε τη φθορά
πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα
3. τέτοιος ανέκαθεν ο άνθρωπος και να μην το γνωρίζω
πώς να περάσω από την άλλη όψη των πραγμάτων
να κατέβω και τους επτά ουρανούς
έως ότου η αντανάκλαση των αγγέλων μ’ αρπάξει
4. το νου σας:
από μας εξαρτάται η άνοιξη
να ξαναδώσουμε στα πόδια μας το χώμα
το πράσινο στο πράσινο
δεν ωφελούν πια οι μυώνες
θέλει αγάπη θηριώδη
5. χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο
και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία
Α τι ωραία να ’σαι νεφεληγερέτης
να γράφεις σαν τον Όμηρο εποποιίες στα παλιά παπούτσια σου
να μην σε νοιάζει αν σ’ αρέσει ή όχι
τίποτε
7. όσο υπάρχουν Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
με τον τρόπο της διαιωνίζει τη φύση της ελιάς
γίνεται ανάλογα με τη στιγμή
πότε ασημένια πότε βαθυκύανη
Γι’ αυτό και οι αντίπαλοι ολοένα εκστρατεύουν
άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια
Κάθε καιρός κι η Ελένη του
Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος
8. Ροές της θάλασσας κι εσείς
των άστρων μακρινές επιρροές
παρασταθείτε μου!
Απ’ τα νερά της νύχτας τ’ ουρανού κοιτάξετε
πώς ανεβαίνω
αμφίκυρτη
σαν τη Νέα Σελήνη
και σταλάζοντας αίματα.
9. τα λευκά των αγγέλων που ’κλείναν μπροστά μα τ’ άφηναν ξεκούμπωτα
και όλα τα γεράνια σ’ ένα μακρύ πεζούλι ασβεστωμένο
γυρισμένα στον άνεμο ν’ αλέθουνε ασταμάτητα τη μαύρη ψίχα του ήλιου
το ’να πόδι πάνω στο άλλο στην αμμουδιά που ρίγωνε ο αέρας όλο σπίθα χρυσή
να καλπάζουν έβλεπα κορίτσια του σιρόκου με δροσερούς γλουτούς
10. Κι είναι από τότες λέω
τότες που σε φιλούσα κι άκουα
είναι η ίδια η θάλασσα
φτάνοντας μες στον ύπνο μου που ’φαγε τη σκληρή την πέτρα
κι άνοιξε τ’ αχανή διαστήματα
Λόγια που έμαθα
σαν περάσματα ψαριών πράσινα
με γαλάζια κιμωλία χαρακωμένα
παραμιλητά που ξυπνητός ξεμάθαινα
και πάλι κολυμπώντας ένιωθα κι ερμήνευα
Ιωάννης των ερώτων…
11. άνθρωποι μ’ ελαφρές ομπρέλες περνούσανε λοξά και μου χαμογελούσανε
κρατούσανε στο χέρι τους μια γαρδένια
μισάνοιγαν την μπαλκονόπορτα και μου ’βαζαν αλλόκοτους δίσκους στο πικάπ
αίφνης εκείνο το
«Μισάνοιξε το ρούχο σου κι έχω πουλί για σένα».
Μου το ’χε φέρει ο Ιππότης ποδηλάτης
ύστερα τράβηξε τον σπάγκο
κι εγώ κολπωνόμουν μες στον αέρα…
12. είμαι από πορσελάνη και μαγνόλια
το χέρι μου κατάγεται από τους πανάρχαιους Ίνκας
ξεγλιστράω ανάμεσα στις πόρτες
όπως ένας απειροελάχιστος σεισμός
που τον νιώθουν μόνο οι σκύλοι και τα νήπια
η εναντίωση αείποτε μ’ έθρεψε
κάποτε η φωνή της σάλπιγγας από τους μακρινούς στρατώνες με ξετύλιγε σαν σερπαντίνα
13. δεν είναι πάντα πιο μικρό το σπίτι απ’ το βουνό
δεν είναι πάντα πιο μεγάλος από το λουλούδι ο άνθρωπος
λανθασμένες είναι όλες οι αποστάσεις
και άδικα πιστεύω καυχησιολογούμε λέγοντας
«ο κόσμος είναι αυτός»
Ο κόσμος είναι το φυτό που ορθώνεται και τρέχει με τη μουσική
τα παιδιά που ζωγραφίζουν τοίχους
συμπαρασύροντας το πιο παρθένο μέρος των πραγμάτων
η σύνθεση απ’ όλα αυτά, μια ζωή πλήρης εν τέλει
14. Κάπου ανάμεσα Τρίτη και Τετάρτη
πρέπει να παράπεσε η αληθινή σου μέρα
Υπερούσιος πας ενώ πάνω απ’ το κεφάλι σου
απλώνεται ο βυθός
με τα χρωματιστά του βότσαλα σαν άστρα
15. δυο τρεις οργιές κάτω απ’ το χώμα το δικό μου άλλοθι
επειδή κλαίω ακόμη στα κρυφά
καταπιάνομαι ακόμη με όνειρα καιρών τ’ ουρανού
τόσο που αν πας εκείνη τη στιγμή να μ’ αγκαλιάσεις
πασαλείβεσαι άστρα
16. το λοιπόν το πήρα απόφαση
ν’ απομονώσω κάποιο σκίρτημα στην τύχη
και να το τρισμεγεθύνω
από πείσμα κυρίως
ή αν όχι κι από μια διάθεση να δω τι γίνεται
άμα πας κόντρα στα λεφτά κόντρα στον άνεμο
κόντρα στη σιγουριά κόντρα στην αγωνία
πάντα ανάμεσα Ευημερία και Θάνατο
17. τι κρίμα που δεν βρέθηκε το λιγκουαφόν της ηδονής ακόμη
τώρα που η φύσις λιγοστεύει και σπανίζει ο άνεμος
και οι άνθρωποι σήπονται σε δάση ολότελα φανταστικά
θα ’ταν ύψιστη σοφία να συμβιβαστούν οι Άγιοι με το σώμα τους
ν’ ακούσουν πάλι των αγγέλων τη λαλιά να πέφτει
σαν ψιλή βροχούλα εαρινή
την ώρα που η κάθε είδους γνώση φλέγεται
18. κοίταζα πόσο διάφανοι γίνονται εκείνοι που αγαπάνε
ζούνε ακόμη ζούνε μέσα μου
μια για πάντα ιδωμένοι
από ψηλά οι αγροί χαρακωμένοι
ευθείς σαν πίνακες του Mondrian
οι περίβολοι της εκκλησιάς
με τα κορίτσια ολόγυμνα κρατώντας μύρτα
19. είναι μες στην ευλάβεια που θα γυμνωθούμε
όταν η συμφορά συμφέρει λογάριαζέ την για πόρνη
παρακαλώ προσέξετε τα χείλη μου:
από αυτά εξαρτάται ο κόσμος
20. ένα βράδυ που μυρίζει ωραία
ρίχνουμε τον ξυλοκόπο της σελήνης χάμου
εκείνος μας δωροδοκεί με λίγο γιασεμί
κι εμείς συγκατανεύουμε
να στέλνουμε το χέρι μας και να πηγαίνει εκεί
που μια γυναίκα σα Μηλιά
καρτερεί μισή μέσα στα σύννεφα
εντελώς αγνοώντας την απόσταση που μας χωρίζει
Και κάτι ακόμα: όταν βρέχει
ας γδυνόμαστε και ας λάμπουμε σαν το τριφύλλι
Θάλασσα λανθασμένη δεν γίνεται
…………………………………………………………….
24. ο περίπλους γύρω από ένα σώμα λείο νέο γυμνό
τελειώνει εκεί που ξαναρχίζει το άλλο
σαν τριαντάφυλλο αναποκάλυπτο παρθένας
που ξαναγεννιέται ν’ απαλείφει τον φόνο
και να κατασιγάσει τις κραυγές των θυμάτων
απαρχής της Ιστορίας ως σήμερα
ένα σώμα λείο νέο γυμνό: η δικαιοσύνη
Δεν εγεννήθηκεν ακόμη ο Μαγελλάνος ενός τριαντάφυλλου
27. ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ
αλλά χωρίς να χάνεις ποτέ την εικόνα του συνόλου
και η πιο απλή παράγκα θέλει το ρήμα της,
τα ουσιαστικά και τα επίθετά της,
όπως κάθε πρόχειρη γραφή τον Πικιώνη της
Η αφέλεια δεν δίνεται δωρεάν,
σκηνοθετείται και παίζεται
εάν είσαι ο ένας από τα ελάχιστα εκατομμύρια
που δικαιώνουν την ανθρωπότητα.
29. ένα σώμα γυμνό
η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής
που μας ενώνει με το μυστήριο
κλωνάρια λέξεων αδημονούν για Μάιο
καθώς μια θέση Αγίου διεκδικούν
μέσα στο ίδιο ποίημα
Φοβηθείτε αν θέλετε να σας ξυπνηθεί το ένστικτο του ωραίου, αυτό που δίπλα μας ολοένα μ’ απίθανες χειρονομίες δρα:
Δυο χέρια ωραία γυναίκας (ή και ανδρός) που να ’χουν εξοικειωθεί με τ’ αγριοπερίστερα
Ένα σύρμα που οι αναμνήσεις του όλες να ’ναι από ρεύμα ηλεκτρικό κι ανύποπτα πουλιά
Μία κραυγή που να μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει αιώνια επικαιρότητα
Το παράλογο φαινόμενο της ανοιχτής θαλάσσης
Θα ’χετε βέβαια καταλάβει τι εννοώ: είμαστε το αρνητικό το ονείρου, γι’ αυτό φαινόμαστε μαύροι κι άσπροι και ζούμε τη φθορά πάνω σε μιαν ελάχιστη πραγματικότητα (με ΚΛΙΚ στον παρακάτω σύνδεσμο):